به گزارش اروم نیوز به نقل از کانی پرس؛
امروزه که روابط اجتماعی و شهری به نوعی پیچیده تر از دوران گذشته است، تعاملات اجتماعی در فضاهای شهری مفهومی مهم تر می یابد و بنابراین فضای شهری در رشد اجتماعی شهروندان نقش مهمی ایفا می کند.
میدان ها، اولین و کلیدی ترین نقاط شناخته شده یک شهر و در واقع نمادی برای معرفی هویت، تاریخ و اعتقادات مردمان آن دیار هستند.
از گذشته تا به حال هر شخصی که برای سفر به شهرهای دیگر مسافرات می کند، مطمئناً دربخش ورودی آن شهر با میدان اصلی و یا یکی از میدان های آن شهر با نمادی از تاریخ، هویت و اعتقادات آنجا مواجه می شود و فرهنگ و تعاملات اجتماعی خود را نسبت به آن هویت ها و تاریخ ها نقش می کند.
از جمله جاها و مکان هایی که همیشه و هر کجا از آن برای معرفی هویت اجتماعی یک شهر استفاده می شود، میدان است.
میدان، محلی است که به واسطه تلاقی راه های ارتباطی مختلف یک شهر ایجاد می شود و به نوعی قبل از کنترل ترافیک آن نقطه معرف نماد و هویتی است که با نام خود یدک می کشد.
شهرستان بوکان که ظرفیت های بالقوه ای در زمینه گردشگری وتاریخی دارد، می تواند با نصب این نمادها در فضاهای شهری و استفاده از نمادهای هویتی این شهرستان باعث معرفی این امور به مسافران و حتی مردم بومی شهر شود.
بی گمان شهرستان بوکان با قرار گرفتن در یکی از مهم ترین نقاط جغرافیایی شمال غرب کشور می تواند از این فرصت بهترین استفاده را نموده وهر چه بهتر هویت فرهنگی تاریخی خودرا به مردم بشناساند، اما همان طور که ذکر شد، میادین یکی از مهم ترین مکان ها برای شناساندن این هویت هستند؛ولی متأسفانه شهرستان بوکان با دارا بودن پتانسیل لازم و داشتن ۸ میدان عریض و طویل در نقاط مختلف شهر، هیچ گونه نماد هویتی مربوط به شهرستان بوکان در آنان نصب نشده و یا اگر طراحی انجام شده کپی سردستی و بسیار ناشیانه ای بوده است.
به عنوان نمونه میدان ورودی جنوبی شهر بوکان از سمت سقز یکی از افتخارات و یادگارهای مهندسان طراح!!! و شهرداران ناموفق و غیر دلسوز گذشته شهر بوکان است که کپی برداری از میدان اقبال واقع در مرکز شهر سنندج است که در آن جا پیکره بزرگ و زیبای آزادی اثر هنرمند پیکرتراش سرشناس کُرد استاد هادی ضیاءالدینی در اوج قدرت و ابهت فراواندر مرکز آن میدان خودنمایی می کند و این پیکره نه تنها به عنوان نماد اصلی آن میدان بلکه در سال های اخیر به نماد استان کُردستان در سایت ها و اخبار رسانه های دیداری، نوشتاری و الکترونیک و پوسترها تبدیل شده است.
دلیل این موضوع واضح و مشخص است و آن این که در شهر سنندج کار را به متخصصان کاردان و دلسوزان واقعی شهرشان سپرده اند و هم اکنون نتیجه آن را می بینیم که پیکره نصب شده در آن میدان همچون سفیری فرهنگی و هنری به نمادی برای معرفی هویت مدرن شهر سنندج و حتی استان کُردستان در میان هموطنان و گردشگران داخلی و خارجی تبدیل شده است.
در شهرستان سقز بیش از ۱۵ سال قبل، پیکره شاعر و عارف نامی کُرد مولوی تاوه گوزی را در یکی از پارک های آن شهر نصب کردند و بعدها آن پارک به نام پارک مولوی کُرد نامگذاری شد و بعدها با مدیریت خوب شهرداران بومی سقز این پارک از هر نظر گسترش یافته و امکانات آن چندین برابر شده و آب نما، نشیمن شهری،شهر بازی و وسایل و ابزارهای مختلفی برای استفاده شهروندان در آن جا به کار گرفته شد.
در شهرستان مریوان نیز بیش از ۱۰ سال است که پیکره شاعر سرشناس هورامی ملا مصطفی بیسارانی در میدان ماموستا بیسارانی نصب شده است و مسافران و گردشگران ایرانی و خارجی در ابتدای ورود به منطقه زیبای دریاچه زریبار با مجسمه یکی از شاعران توانا و عرفای کُردستان روبه رو می شوند و هویت ملی و فرهنگی این دیار را در می یابند که پیکره یکی از بزرگان ایران زمین بر روی پایه ای بلند با مهربانی به آنان می نگرد.
در شهرستان مهاباد ۱۵ سال قبل پیکره های شاعران و مترجمان فرزانه کُرد استاد هه ژار، استاد هیمن، استاد محمد قاضی با هنرنمایی خیره کننده استاد هادی ضیاءالدینی در میادین مختلف این شهر نصب شده اند و هر رهگذر و شهروندی با دیدن آن ها پی می برد که این شهر مسکن و مأوای فرهیختگان و روشنفکران بوده است.
و اما در میدان اول ورودی جنوبی شهر بوکان در ابتدای بلوار استاد هه ژار قضیه به کلی فرق می کند، زیرا به لطف مهندسان طراح کپی بردار بوکانی! طراحی میدان با اشغال فضایی بسیار زیاد و غیر متعارف، به قدری بی در و پیکر و بدقواره است که حتی ماشین ها نیز نمی توانند به راحتی در آن جا دور بزنند که در واقع کارکرد اصلی میدان، محلی برای تلاقی راه های ارتباطی مختلف یک شهر است؛ نکته جالب این که اگر دو یا چند ماشین همزمان بخواهند از کنار این میدان عبور کنند، باید منتظر عبور یکدیگر باشند و گرنه با کمترین سرعت و بی توجهی دچار تصادف می شوند و راهی جز رعایت حقوق یکدیگر به طور مساوی! در این میدان ندارند.
این میدان که در اصل نه تنها ورودی شهر بوکان بلکه ورودی اصلی استان آذربایجان غربی و حتی مهمتر این که ورودی منطقه موکریان می باشد، به لطف مهندسان طراح و خلاق و مدیران و شهرداران دلسوز گذشته بوکان! نه تنها هیچ نمادی مربوط به هویت ملی، تاریخی و فرهنگی شهرستان بوکان در آن جایی ندارد؛ بلکه عناصر و مواد به کار رفته در آن نیز از بتن و فلزات سرد،بی روح و بی هویت تشکیل شده اند که هیچ سنخیتی با شهر عالمان، ادیبان، شاعران و هنرمندان ندارد و مشخص نیست که مهندس طراح بوکانی این میدان، چه المان
و هویتی را برای آن در نظر گرفته است.
تنها میدان شهر بوکان که به لطف هنرمند طراح و شهردار وقت بوکان در آن به هویت ملی، تاریخی و فرهنگی این شهرستان توجه شده است، میدان انقلاب(اسکندری) با نقش آجرهای لعابدار ایزیرتو کشف شده در تپه باستانی قلایچی می باشد که متأسفانه به علت استفاده از مصالح بی کیفیت در زمان ساخت و بی توجهی در حفظ و نگهداری از میدان، حال و روز این نماد هم که نشانگر تاریخ و هویت این منطقه از سرزمین کهن ایران است، اصلاً خوش نیست و منظر بسیار زشت و نامناسبی پیدا کرده است.
میادین دیگر شهرستان بوکان هم بدون هیچ گونه کار کارشناسی شده تنها بخشی از خیابان را اشغال کرده و بعضی وقت ها به خاطر حضور انبوه درختان در داخل این میادین همچون فرمانداری و قدس که هر دو بدون هیچ گونه نمادی هستند، تنها و تنها به محلی برای آشیانه پرندگان تبدیل شده اند و هیچ نمادی حتی نامی که بر آن ها نهاده شده و یا نمادی مربوط به شهرستان بوکان در آن جا محلی از اعراب ندارد.
این شرایط در حالی است که این شهرستان همچنان که اشاره شد و حتی همگان و مهندسان طراح بوکانی و همچنین شهرداران بومی گذشته بوکان نیز می دانستند و می دانند، دارای ده ها اثر شاهکار تاریخی و همچنین دیارشخصیت های فرزانه و بزرگان بسیاری در عرصه های دینی، علمی،ادبی و هنری می باشد و از سویدیگر دارای ذخایر ارزشمند فرهنگی، انقلابی و شخصیت های بزرگی است که برای این نظام مقدس وانقلاب شکوهمند اسلامی تلاش های فراوانی داشته اند و حتی جان خود را نیز در این راه از دست دادند؛ ولی متأسفانه در شهرستان بوکان هیچ نام نشانی از این بزرگان دیده نمی شود.
این وضعیت اسف بار در حالی است که در اکثر شهرهای ایران و حتی شهرهای همجوار چندین میدان شهر خود را با نام بزرگان آن دیار آذین بسته اند ونمادهایی نیز در آن جا نصب کردند تا هم افتخاری باشد برای شهر وهم الگویی برای جوانان آن شهرستان باشد. اما شهرستان بوکان انگار از این قاعده مثتثنی است، هرچندذکراین نکته مهم است که نام همه میادین شهرستان بوکان دارای ارزش و پاسداشت ویژه هستند وهدف این یاد داشت به هیچ وجه تغییر نام این میادین نیست ،اما با این حال طرحهای به کارگرفته شده دراین میدان ها بسیار قدیمی و آماتور بوده و امروزه نه به لحاظ معماری زیباست و نه به لحاظ معرف بودن نام آن میدان؛پس انتظار می رود که مدیران و مسئولان شهراز جمله اداره های شهرداری ،فرمانداری وراه وشهرسازی نسبت به این مهم تصمیمات لازم ومفیدرااتخاذ نمایند.
حال واقعاً چرا دست اندرکاران و مسئولان امر در این بخش سکوت کرده اند و برای رفع مشکلات میادین این شهر و برون رفت از وضعیت کنونی هیچ کاری نمی کنند، خود جای سوال دارد. آیا واقعاً تا به امروز هیچ برنامه ای در این مورد داشته اند که عملی نشده است؟ هر چند که احتمال این است که آنان هیچ برنامه خاصی برای میادین بوکان نداشته اند وتنها میادین شهر را به عنوان طلاقی چند خیابان در نظر گرفته اند که حتی در این مورد هم نمره منفی گرفتند، زیرا وضعیت ترافیک و خیابان های شهر بوکان روز به روز بدتر می شود و حال شورای ترافیک برای رهایی از این معضل دست به دامن تخریب میادین شهر شده است.
جای آن دارد که مسئولان شهرستان بوکان برای هویت بخشی به فرهنگ وتاریخ این شهر دست به کار شوند و شهرستانی که به واسطه چهارراه بودنش همه روزه شاهد تردد مسافران متعدد از شهرهای گوناگون است، با نصب نمادهای هویتی این شهرستان به معرفی وشناساندن بیشتر بوکان به مردم ایران بپردازند.
میدان قدس پائیز ۹۱
میدان قدس
میدان فرمانداری
میدان جانبازان
