به گزارش اروم نیوز، سال ۹۲ بود که حسن روحانی در بحبوحه رقابتهای انتخاباتی شعار بهبود شرایط اقتصادی و جهش و رشد اقتصادی را می داد اما اهالی فن به راحتی می توانستند درک کنند که از مرحله شعار تا مرحله عمل فرسنگ ها راه است و در ماههای آینده عیان شد که نمی توان زیاد به تدابیر دولت امید امیدوار بود.
رئیس جمهور ابتدا کار خود با ۱۰۰ روز وعده برای بهبود شرایط اقتصادی آغاز کرد اما هرچه به پایان ۱۰۰ روز نزدیک شدیم آقای رئیس جمهور لحن ادبیات و دولت خود را تغییر داده و در نهایت با علم به شکست وعده های اقتصادی اش، تیم دولت شروع به حمله به دولت پیشین کردند و با انواع اقسام اتهامات و ایرادات( به حق و یا ناحق) توپ را به زمین احمدی نژادی ها انداختند که به دادمان بشتابید که این آقایان به حدی کشور را به تلی از خاک تبدیل کرده اند که ۱۰۰ روز است سهل است باید سالها کار کرد تا آواربرداری از خرابه های خیالی انجام گیرد.
جریان دولت تدبیر و امید و رسانه های وابسته به آن با خط گیری از این سخنان شروع به حملات گسترده به دولت نهم و دهم کرده و همه جا مطالبی اعم از این منتشر می کردند که ۸ سال ویرانی را نمی توان در یکصد روز و یا یکسال و دوسال برطرف کرد.
شرایط هرچه باشد و ویرانی های ادعایی هم با ه کیفیتی باشد لازم است نکته ای ذکر شود و آن اینکه ما اگر هم ادعای ویرانی را قبول داشته باشیم حداقل از شما انتظار داریم به جای داد و هوار رسانه ای تنها گوشه ای از ویرانی ها را رفع کنید نمی خواهیم اوضاع کشور را ساماندهی کنید اما از انجام آن نیز ناتوانید و یا نمی خواهید!
امروزه از یکصد روز ادعایی رئیس جمهور یکصدروزهایی است که سپری شده است و در یکسال پایانی دولت هستیم و همچنان منتظر اقدام دولت برای بهبود شرایط اقتصادی و وضعیت معیشتی مردم اما به قول معروف زهی خیال باطل!
از سویی دیگر یادمان هم نرفته بود که رئیس دولت تدبیر و امید در سال ۹۲ جمله ای تاریخی به زبان آورد که” معیار تورم، جیب مردم است نه بانک مرکزی و مرکز آمار” اما هم اکنون با هیاهوی رسانه ای رسانه های وابسته به دولت مبنی بر کاهش تورم و حتی تک نرخی شدن آن باید این جمله را به خودشان گفت که” معیار تورم، جیب مردم است نه بانک مرکزی و مرکز آمار”.
با آمار دادن در رسانه ها نمی توان بهبود شرایط اقتصادی و کاهش نرخ تورم را شاهد بود بلکه مردم خود این مورد را به طور ملموس در زندگی روزانه شان احساس کنند. مردمی که همچنان منتظر بهبود شرایط اقتصادی در دولت تدبیر و امید هستند و همچنان چشم به راه ایجاد اشتغال برای جوانان، رفع گره های اقتصادی، بهبود شرایط شغلی، بهبود قدرت خرید، سرزندگی در بازار و چرخه اقتصادی و … هستند.
گرچه بهبود نرخ تورم و کاهش آن امری بسیار خوب می تواند باشد اما آیا برای خانواده هایی که سه جوان تحصیل کرده بیکار در خانه دارند تفاوتی دارد که نرخ تورم ۱۵ باشد یا ۹؟ نه به هیچ وجه بلکه آنها راضی هستند که حتی نرخ تورم خیلی بالاتر باشد اما حداقل برای یکی از فرزندانشان شرایط شغلی فراهم شود.
سخن آخر ما همچنان منتظر بهبود شرایط اقتصادی و مدینه فاضله ادعایی دولت تدبیر و امید هستیم اما کسانی که نتوانند در عرض سه سال کوچکترین پیشبردی در اهدافشان داشته باشند مطمئناً در یک سال پایانی دولت نیز نخواهند توانست و اگر چهارسال دیگر هم در اختیارشان قرار داده شود بازهم نخواهند توانست!
انتهای پیام/
