به گزارش اروم نیوز، ۲۲ اسفند به عنوان روز شهدا نامیده شده است. روزی که گرچه آن را به نام شهدا نامگزاری کرده اند اما با درکی صحیح تر می توان فهیمد که همه ایام سال به نام شهدا مزین است.
کشورمان با هزاران شهید گلکون کفنش و در همه سرحدات و استانهایش امنیت و آسایش خویش را مدیون و مرهون ایثار و از خود گذشتگی های شهدا گرانمایه بوده است.
از طرفی روزی را نمی توان یافت که به نام شهیدی مزین نباشد، از این رو به صراحت باید اعلام کرد که همه روزها، روز شهدا هستند، اما از طرفی برای اینکه در تقویم رسمی کشور و در جهت برگزاری ویژه برنامه ها مبدأ خاصی داشته باشیم، این روز تعیین شده است.
اما واقعا ما در مقابل شهداء چه کرده ایم و آیا آنها از اعمال ما راضی هستند یا خیر و آیا ما توانسته ایم در مقابل خون پاک آنها که جزء برای رفاه و امنیت ما ریخته نشده به وظایف خود عمل کنیم.
از این جهت لازم است اقدامات ما در جامعه و به ویژه یکسال اخیر بررسی و کنکاش شود و ابتدا به منشأ و برکات شهدا اشاره کنیم.
شهید واژه ای مقدس است و شهادت راهی است که فقط مقربان درگاه الهی به آن دست می یابند. شهدا افراد مخلص و ایثارگری بودند که با رشادتهای خویش ثابت کردند که ایمان و تقوا بر سلاح و مهمات پیروز می شود و اراده ای که در جهت خواست الهی برای هدفی مقدس به کار گرفته می شود نتیجه ای جزء پیروزی ندارد.
امنیت، آسایش و توسعه پایدار امروزی مان را شهدا به وجود آورده و هرچه قدر که از شهدا بگوییم، بنویسیم و مراسم های بزرگداشت و یادواره های شهدا برگزار کنیم بازهم کم و در قبال ایثارگریهای آنها هیچ است.
خوشبختانه با درایت و سازماندهی ارگانهای مرتبط با شهدا در سالهای اخیر شاهد این هستیم که یادواره هایی برای شهدای عملیاتهای مختلف، ماههای سال و روستاهای و مناطق استان برگزار می شود که خود نوعی احساس قدردانی از شهدا را در جامعه زنده و پویا نگه می دارد.
اما در این بین افرادی نیز پیدا می شوند که سعی در به زیر سوال بردن شهادت و تشکیک در شهادت عده ای از پاکترین افراد این سرزمین دارند. نمونه اش فرماندار تکاب که توهینی آشکار به شهدا نمود و قباحت اهانت به مسئله شهادت را حداقل در سطح رسانه ای از جامعه زدود.
اینگونه رفتارهای مهدی قهرمانی که با سکوت سهمگین مدیران و مسئولان استانی و کشوری همراه بود با اعتراض گسترده مردم ولایتمدار ایران و به ویژه آذربایجان غربی همراه شد.
راستی چه بر سر مسئولان ما به وجود آمده است که بر میز ریاستشان که به واسطه شهدا به دست آمده است تکیه می زنند و بر شهدا و خانواده هایش دهن کجی می کنند؟ آیا اگر شهدا نبودند امثالی مثل قهرمانی می توانستند به ریاست برسند؟
مسئله ای که بسیار حائز اهمیت تر از توهین به شهداست. این است که در ماجرایی که برخی در برداشتن مجسمه فردوسی جنجالهایی به پا کردند اما همان افراد در مقابل توهین به شهدا سکوت گزیدند.
سوالی که باید از برخی که از گوشه و کنار کشور به وزیر کشور و استاندار آذربایجان غربی نگاشتند پرسید این است که آیا قدر و منزلت شهدا و راه مقدسشان به ارزش یک مجسمه نبود که اینچنین آن را پیگیری کردند.
و از آن مهمتر آیا مسئولان استانی که با کوچکترین واکنش نسبت به تغییر مجسمه وارد گود شده و دستوراتی مطابق خواسته های آنان صادر کردند چرا به مقوله توهین به شهدا ورود نکردند.
به هر حال ۲۲ اسفند فرصت مغتنمی است تا هم به خود آییم و قدر و قیمت شهدا را بیش از پیش بدانیم و ارج نهیم و هم به یاد داشته باشیم که کسانی بوده اند که از جان و مال خویش گذشته و با جان نثاریهای فراوان انقلاب اسلامی و کشورمان را از گزند دشمنان و استکبار محفوظ داشته اند.
انتهای پیام/
