به گزارش اروم نیوز، نمی دانم چه بگویم و با چه کلماتی بغضی را که هزاران بار در چند سال اخیر با صدها افسوس و تأثر فرو برده ام را نشان دهم و یا اشکهایی را که برای سرزمین سبزم ریخته ام چگونه بنگارم که در پشت هر قطره آن حسرتی دیرین نهفته است.
وا حسرتا از سرزمینی که در حسرت توسعه و آبادانی می سوزد. وا مصیبتا از دیاری که مردمانش فکری برای آبادانی آن نکرده و مسئولانش نیز این امر را ظاهرا جز اولویتهای چند دهم خویش قرار داده و یا اصلا بی خیال این موضوع شده اند.
ای داد از سرزمینی که همه چیز از آب، خاک، جمعیت، موقعیت استراتژیک، هم مرز بودن با سه کشور، پیشینه تاریخی با آثار ارزشمند، موقعیت مناسب برای توسعه گردشگری و … دارد و مدعیان استانی آن را دروازه اروپا می نامند اما فاقد کوچکترین منفعت برای ساکنانش.
به راستی چرا اینچنین است و چرا آذربایجان غربی طعم توسعه پایدار را نمی چشد؟ آیا تقصیرش مرزی بودن است که مردمانش الحق والانصاف مرزبانان خوبی برای کشور اسلامی مان بوده اند و یا مسئله این است که کویر نبوده است و باید کویر می بود تا هزینه هایی کلان برای آن صرف می شد!
یا مردمانش ارزش آن را ندارند و یا دولتمردان آن را به حساب نیاورده و از یاد برده اند و یا مسئولانش نتوانسته اند آنطور که شایسته است حقی را که گرفتنی است بگیرند، زیرا همیشه می گویند حق گرفتنی است نه دادنی!
استانی که از ۲۸۰۰ واحد صنعتی اش یکهزار تای آن مثلا فعال هستند که از آن تعداد بیش از ۵۰ درصد نیمه فعال تشریف دارند. استانی که تعداد کل واحدهای صنعتی اش در تمام شهرستانهایش به اندازه یک شهرک صنعتی کوچک در شهرهای استان اصفهان نیز نمی شود.
استانی که مسئولانش هر از گاهی به پاک بودن هوای آن افتخار می کنند و نمی دانند که این خود نشان از پویا نبودن چرخهای صنعت است، گرچه آلودگی هوا بسیار نامقبول می باشد.
ضرورت وجود همدلی و همبستگی بین نمایندگان آذربایجان غربی در جذب اعتبارات ملی و استانی/ ضروری است دریاچه هرچه سریعتر خشک شود!
آذربایجان غریبی که نمایندگانش هنوز هم با یکدیگر برای جذب اعتبارات ملی در جهت توسعه پایدار همدل نیستند، یکی می گوید باید جنوبش استان شود، دیگری می گوید شمالش را جدا می کنم، یکی نابجا بر کرد بودن خود تأکید می کند و هزاران حرف و حدیث دیگر، دیگری عکس العمل نشان می دهد و آنچه را که نباید بگوید بر زبان می آورد، آن دیگری هوای پیوستن به استانی دیگر را در سر دارد و مجمع نمایندگانش عاملی برای معضل بین نمایندگان می شود که مسئله هسته ای ومذاکرات ژنو بسیار قابل حلتر به نظر می رسد.
دیاری که دریاچه اش شده دستاویزی برای کوبیدن حریف و نواختن طبل توخالی اقدامات غیرقابل اجرا. دریاچه ای که در اثر غفلت همه مان وضعیتش بغرنجتر شد.
آه… سطور این نوشتار پر درد و غم چگونه می تواند حسرت مردمانی را نشان دهد که روزگاری با نگین فیروزه ای شان مأنوس بودند و کوچک و بزرگ خاطره های غیرقابل وصفی دارند که در لابلای آلبوم ها که دنبالش می گردند آهی از ته دل برمی آورند که سوزناکی آن عالم ماورا را نیز می سوزاند.
اما همان بهتر که خشک شود. دریاچه مظلوم خشک شو. آذربایجان غربی ای دومین استان پر آب کشور تو نیز باید خشک شوی. اصلا باید تمام آبهای جاری در این استان قطع شوند تا خیال همه راحت شود و هزاران طرح مطالعاتی برچیده شود تا مسئولانش تمام فکر و ذکرشان صرف بودجه های تحقیقاتی و مطالعاتی نباشد.
همان بهتر که دریاچه خشک شده و آذربایجان غربی کویر شود. زیرا کویرها آبادترند. می گویید نه! چشمتان را باز کنید و با دیدی وسیع وقایع اطرافتان را نگاه کنید!
سفر روحانی به اصفهان و چند نکته!
همین دو سه روز پیش بود که حسن روحانی رئیس جمهور محترم سفری داشتند به دیار اصفهان، نصف جهان که وی آن را جان ایران نامید اگر نصف جهان نباشد.
وی در جمع اصفهانی ها گفت: زاینده‌رود فقط مظهر تمدن اصفهانی‌ها نیست بلکه مظهر تمدن تمام ایرانی‌هاست و زاینده رود باید زنده بماند.
ای کاش نگین فیروزه ای ایران نیز متعلق به همه ایرانی ها می نامیدند تا عزمی جدی در این خصوص شکل می گرفت و ای کاش به این استان سفر کرده و می گفتید دریاچه ارومیه باید و باید احیاء شود آن هم نه در شعار و حرف بلکه با بودجه و طرحهای عملیاتی.
وی ادامه داد: با همه توان تلاش می‌کنیم تا اصفهان را آباد و سرزنده کنیم و از نظر آب و هوا و سایر نیازمندی‌ها به نقطه‌ای برسانیم که همه مردم خوشحال باشند.
آقای روحانی کاش فکری نیز به حال مردمان آذربایجان غربی کنید که بسی افسرده از وضع ناگوار موجود بر استان هستند و در غم از دست دادن دریاچه شان اندوهگینند و آب و هوای مطلوبشان در آینده ای نه چندان دور صدها نوع مرض را به واسطه ریزگردهای نمکی دریاچه ای خشک شده برایشان رقم خواهد زد.
رئیس جمهور همچنین از اختصاص ۴۰ میلیاردتومان برای مرمت آثار تاریخی اصفهان خبر داد که جای بسی تشکر و قدردانی و همچنین مایه مسرت همه است، اما کاش فکری نیز به وضعیت بغرنج آثار تاریخی آذربایجان غربی نیز کرده و نیم نگاهی از روی ترحم به آن بیاندازید تا ببینید چه استانی مستحق تر برای اختصاص بودجه برای مرمت آثار تاریخی اش است. آذربایجان غربی و اداره میراث فرهنگی اش تنها با چندصدمیلیون اعتبار و با سرخ کردن صورتش با سیلی سالها را یکی پشت سر دیگری به پایان می رساند و دریغا از حفاظت آثارش!
ای کاش یکصدم همه آن بودجه هایی که به برخی استانها پرداخت می شود به عنوان صدقه به استان محروم و فقیر ما اهدا می شد و آن وقت نتیجه اش را همه می دیدند که سرمایه گذاری در دیاری که می تواند در کوتاهترین زمان به سوددهی کلانی رسد چه فرقی با جاهایی دارد که هزاران کیلومتر در داخل کویرهای مرکزی قرار دارند.
رئیس جمهور همچنین در سفرش به اصفهان به راه‌آهن سریع‌السیر تهران ـ قم ـ اصفهان اشاره کرد و گفت: این خط باید سریعتر راه‌اندازی شود و برای این منظور ۲ میلیارد و ۶۰۰ میلیون دلار!!! منابع برای آن تامین کرده‌ایم که با تکنولوژی جدید و سرعت ۳۰۰ کیلومتر عملیاتی خواهد شد.
و اینجاست که قلم عاجز از نگارش می شود، چرا که همه بر مشکلات احداث راه آهن مراغه-ارومیه با کمتر از ۲۰۰ کیلومتر مسافت آگاه هستند و تنها برای چندصد میلیاردتومان نه مثل اصفهان هزاران میلیارد تومان نیاز دارد که آن غارغارک عهد قجری به ارومیه برسد و نه آنی که سرعتش به ۳۰۰ کیلومتر خواهد رسید.
وا حسرتا از این بودجه هایی که آذربایجان غربی نمی تواند به سهم برحق خویش، گوشه ای از آن را ببیند! راستی حق است که بگویم ای سرزمین سبز من کویر شو که حقت است.
کویر شدن حق آذربایجان غربی و عاملی برای توسعه پایدارش می تواند باشد/سرنوشت غم انگیز آذربایجان غربی
حقت است تا شاید به وسیله کویرشدن بتوانی به توسعه پایدار و بودجه های استانی دست یابی.
اصلاً کویرها آبادترند و چه معنی دارد که ظرفیتی توامان مانند کشاورزی و هم مرزبودن با سه کشور را داشت چرا که اینگونه ظرفیتها تنها عاملی برای بدبختی و عقب افتادگی آذربایجان غربی از قافله توسعه و پیشرفت کشور شده اند. قافله ای که با سرعتی باورنکردنی در حال پیشرفت است ، این درحالی است که مسئولان و نمایندگان آذربایجان دریغ از کوچکترین تلاش برای برون رفت از وضع موجود.
بله، این سرنوشتی است که استان من، همان دیار باکری ها، امینی ها و سردارانی که تمام هم و غمشان حفظ امنیت پایدار کشوربوده و است و با افتخار این را قبول کرده است که خود را سپر بلای مناطق دیگر کند که بودجه های میلیاردی را صرف آن دیارها بکنند.
این سرنوشت استان من است تا ده ها و بلکه صدها هزار بیکارش همچنان بیکار بمانند و روز به روز بر تعداد کارگران بیل و تیشه به دست در میدانهای کارگری افزوده شود.
کارگرانی که صبح علی الطلوع به امید تکه ای نان خالی از خانه بیرون می روند و در میدانهای کارگری وقتی خودرویی نگه می دارد تا تنها یک کارگر را با خود ببرد ۱۰ نفر در صندلی پشت خودرو می خواهند به زور جا شوند که التماسهای صاحب ماشین برای پیاده شدنشان و اشکهای کارگران برای به کارگرفتنشان هر وجدان بیداری را می آزرد.
کارگرانی هفته ای یک و یا دو بار می توانند به کار بروند و بقیه روزها دست از پا درازتر روانه خانه می شوند و خانواده ای که چشم به راه پدر است تا دست پر از در خانه وارد شود.
این سرنوشت استان من است تا همه آثار تاریخی اش یکی پس از دیگری و در طول سالهای آینده در اثر نبود بودجه غبار فراموشی را تجربه و نابود شوند!
این سرنوشت استان من است تا ساکنانش برای کار ره غربت را در پیش گیرند و راهی دیگر استانها شوند.
این سرنوشت استان من است تا در نبود صنایع مادر و شهرکهای صنعتی فعال در آینده ای نه چندان دور با نشستن بلورهای نمک بر زمینهای کشاورزی اش، صدها هزار کشاورزش نیز به جرگه بیکارانش بپیوندد و آن موقع است که با بحران و معضلی جدی روبرو خواهد بود که کنترلش بسیار سخت به نظر می رسد.
این سرنوشت استان من است و اگر واقع بینانه نگاه کنیم حقش است!
انتهای پیام/
