به گزارش اروم نیوز، در روزی که هواداران والیبال ارومیه و عاشقان والیبال در انتظار کسب جام زرین بیست و هشتمین دوره رقابت های لیگ برتر والیبال ایران بودند، حواشی تلخ و گزنده دیدار فینال سبب شد خستگی یک فصل رقابت جذاب تیم های والیبال ایران در تن همه بماند.
پس از سوت پایان بازی بود که سکوهای ورزشگاه سه هزارنفری فدراسیون والیبال به یکباره ملتهب شد و ناراحتی هواداران ارومیه ای از نتیجه مایوس کننده تیم شهرداری گر گرفت. بر اثر حمله مامورین به سوی هواداران ارومیه ای، سر و دست و پای یک کودک ۱۰ ساله ارومیه ای شکست، مامورین انتظامی به شدت به هواداران ارومیه ای تاختند و رئیس فدراسیون والیبال ایران از جایگاه ویژه ناظر قضایا بود تا روز سیاه تاریخ والیبال ایران رقم بخورد.
حال فارغ از اتفاقاتی که در سالن افتاده است، ذکر چند نکته ضروری می باشد تا مخاطبان با نتیجه گیری منطقی و یافتن علت و معلول به عمق قضایا پی ببرند.
از زمانیکه فدراسیون والیبال ایران محل رفت و آمد مافیا و سوگلی های شخص داورزنی شد تصمیات محفلی به جای تصمیات منطقی برای والیبال ایران تعین تکلیف کرد.
وقتی معلوم شد که تالار فدراسیون والیبال محل برگزاری دیدار فینال رقابت های لیگ برتر است می شد حدس زد این تصمیم نسنجیده محل مناقشه خواهد بود و همینطور هم شد و همه تیم ها به این تصمیم اعتراض کردند ولی مسئولین محترم! امنیت را مهمترین دلیل انتخاب تهران برای میزبانی دیدار رده بندی و فینال دانستند.
درحالیکه می شد حدس زد به راحتی می شود سالن ۱۲ هزارنفری آزادی را برای برگزاری این دیدار رزرو کرد پهن شدن چمن مصنوعی در کف سالن آزادی بهانه جدیدی برای متولیان ورزش کشور بود.
بهرحال فینال رقابت ها برگزار شد اما بلافاصله بعد از پیروزی تیم پیکان بود که جو سکوها ملتهب و هواداران به شدت سرکوب شدند اما سوال اساسی از مسئولین فدراسیون اینجاست که چرا وقتی این قضایا اتفاق می افتاد داورزنی در وی آی پی مشغول تماشای حوادث بود و کمترین برخوردی با عامل اصلی قضایا نکرد.
کسانی که بعد از انتخاب تهران بعنوان میزبان دیدار فینال، خبر از امن بودن محل برگزاری مسابقه داده بودند هم اکنون سر خود را بلند کرده و پاسخگوی عواطف و احساسات جریحه دار شده هواداران و مظلومان این حادثه باشند.
اما دلیل دیگر برگزاری فینال در تهران، استفاده از سیستم ویدیوچک در دیدارهای نهایی بود ولی عملا نه تنها این اقدام نیز عملی نشد بلکه اشتباهات پیاپی خط نگه دارها سبب شد جو بازی در لحظاتی ملتهب شود و داور دو کارت زرد به دو تیم نشان دهد.
آقای داورزنی! جنابعالی و دوستانتان که با بهانه استفاده از ویدیوچک محل فینال را تهران تعیین کردید می شود حداقل در رسانه خودتان (سایت فدراسیون والیبال) دراینباره توضیح دهید که چرا از این سیستم در دیدار رده بندی و فینال استفاده نشد؟
فارغ از همه این بحث ها، نکته جالب درگیری دو سال پیش فینال رقابت های لیگ برتر (۲۵ اسفند ۹۱ – جمعه) است که در پایان بازی میرزاجانپور، فرهاد سال افزون و مصطفی شریفات با مامورین به شدت درگیر شدند و حتی شهرام محمودی بازیکن فعلی شهرداری و سابق کاله آمل نیز توسط مامورین بازداشت شد. این نشان می دهد برخلاف صحبت های مسئولین، برگزاری دیدار فینال در تهران چندان هم امنیت ندارد.
اما دیگر اینکه چرا باید دیدار فینال بصورت تک بازی و آن هم در شهری برگزار شود که یک پای فینال تیمی متعلق به شهر میزبان است؟ چرا شهری بی طرف برای برگزاری دیدار فینال انتخاب نمی شود تا جای هیچ شک و شبهه ای باقی نماند؟
اینها همه و همه سوالاتی است که در ذهن علاقمندان والیبال و دلسوزان ورزش کشور وجود دارد و مطمئنا هیچگاه جواب منطقی نیز به آن ها داده نخواهد شد.
