به گزارش سرویس اجتماعی اروم نیوز
مادران به ویژه آن هایی که برای نخستین بار صاحب اولاد می شوند، اغلب از این که می بینند نوزادشان رفتاری متفاوت از دیگر نوزادان دارد، تعجب می کنند.
در حالی که معمولا نوزادان از بدو تولد تفاوت های محسوسی با یکدیگر دارند. نوزادی زیاد گریه می کند و دیگری کمتر، یکی بدون ناراحتی استحمام یا عوض کردن پوشک را تحمل می کند و نوزاد دیگر لگد می زند و ناآرام است.
یکی در برابر هر صدایی واکنش نشان می دهد و دیگری به همه صداها، به جز بلندترین آن ها بی اعتناست. نوزادان حتی از لحاظ تمایل به در آغوش گرفته شدن نیز متفاوت هستند؛ برخی از اینکه بغل شوند لذت می برند و بدن خود را با وضعیت بدنی فردی که او را بغل کرده است شکل می دهند، در حالی که بعضی دیگر بدن خود را سفت می کنند و پیچ و تاب می خورند.
این خصوصیات شخصیتی وابسته به خلق را “خلق و خو” می نامند. تا کنون پژوهش های بسیاری درباره ویژگی ها و خلق و خوی نوزادان انجام شده است. با این حال نمی توان به طور دقیق بیان کرد که چه میزان از خلق و خوی اوایل کودکی، اساس شخصیت آینده فرد را تشکیل می دهد.
خیلی خودتان را سرزنش نکنید
بسیاری از مادرانی که نوزادی بدخلق یا آشفته دارند، در وهله اول خود را به خاطر این موضوع سرزنش می کنند ولی با توجه به شواهدی که از تفاوت نوزادان از همان بدو تولد به دست آمده است، نمی توان تمام رفتارهای نوزاد را به نحوه برخورد والدین به ویژه مادر با او مرتبط دانست.
در حقیقت پژوهش ها نشان می دهد که بسیاری از تفاوت های خلق و خو، فطری است.حتی گاهی اوقات به دلیل این که بین والدین و نوزاد ارتباط متقابلی برقرار است، رفتار کودک یا نوزاد منجر به ایجاد رفتاری خاص در والدین می شود.
به عنوان مثال وقتی نوزادی در آغوش مادر قرار می گیرد، آرام می شود و دیگر گریه نمی کند، احساس کفایت و دلبستگی در والدین ایجاد می کند و بر عکس کودکی که بدنش را سفت نگه می دارد و با وجود تلاش برای آرام کردنش به گریه کردن ادامه می دهد مسلماً احساس عدم کفایت و طرد شدگی در والدینش ایجاد می کند.
هر اندازه کودک نسبت به محرک هایی که والدین برایش فراهم می کنند، واکنش مناسب تری نشان دهد، برقراری پیوند محبت آمیز بین والدین و کودک آسان تر صورت می گیرد.
این رفتارها ادامه می یابد یا نه؟!
نتایج پژوهش ها، شواهد دو گانه ای را درباره تداوم خلق و خوی اولیه نوزادان مطرح می کنند. از یک سو مشخص شده است که طی ۵ سال اول زندگی، همبستگی زیادی بین خلق و خوی اولیه و رفتارهای بعدی کودک وجود دارد.
در واقع طی سال های آتی این دسته از کودکان که در اصطلاح عامیانه به آن ها نق نقو، بداخلاق، بدغذا، بهانه گیر و در اصطلاح روان شناسی به آن ها «کودکان دشوار» می گویند، بیشتر از سایر کودکان در مدرسه و محیط اجتماع دچار مشکل می شوند.
اما در بسیاری از موارد رفتارهای کودک در سال های اول تولد، تداوم پیدا نمی کند. همچنین بررسی های دیگر نشان می دهد که این پیوستگی و ناپیوستگی درباره خلق و خو تابع تعامل میان خصوصیات ارثی و محیطی است که والدین و خانواده کودک برای او فراهم می کنند.
این کارها را انجام دهید
بنابراین با آن که خلق و خوی نوزاد، امری فطری است اما مد نظر قرار دادن برخی از نکات، می تواند برای کمک به تغییر رفتارهای فرد در آینده کمک کننده باشد. در ادامه به اختصار به برخی از این موارد اشاره می شود:
۱) شکیبایی در مقابل آشفتگی های کودک و پرهیز از نشان دادن واکنش های شدید در برابر رفتارهای او.
۲) ثبات داشتن والدین به ویژه مادر در تمام رفتارها و واکنش هایی که به نوزاد نشان می دهد. در واقع پایبندی به یک سبک رفتاری باعث می شود که کم کم ذهن و رفتار کودک نیز منظم شود.
3) تلاش برای همراهی و همدلی با نوزاد به جای طرد کردن یا مراقبت افراطی از او.
۴) آزاد گذاشتن نوزاد در برخی مواقع و دخالت نکردن در برنامه روزمره او. به عنوان مثال وقتی گرسنه نیست او را وادار به نوشیدن شیر نکنید.
۵) تغییر دیدگاه نسبت به رفتارهای کودک بسیار اهمیت دارد. والدین باید بدانند که کودک عمداً و به منظور آزار دادن آنها، چنین واکنش هایی را نشان نمی دهد بلکه صرفاً با چنین ویژگی هایی متولد شده است.
۶) حمایت پدر از مادر و فراهم کردن محیطی برای او که از استرس های روزمره به دور باشد تا مادر بتواند با تحمل و بردباری بیشتری به کودک رسیدگی کند، این امر از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
۷) استراحت کافی والدین به ویژه مادر برای تجدید قوا. این امر برای تحمل راحت تر شرایط پرورش یک نوزاد دشوار هم بسیار مهم است.
۸) همچنین والدین باید بدانند که کودک آن ها عادی است؛ فقط لازم است در تربیت و نگهداری او صبر و حوصله بیشتری به خرج دهند و بدانند چنانچه شرایط مناسبی را برای او فراهم نکنند، با مشکلات دیگری مواجه می شوند.
بنابراین داشتن آرامش شرط اول است. بدترین حالت این است که خود والدین کج خلق باشند و حوصله سر به سر گذاشتن با کودک خود را نداشته باشند.
کنترل دما، دسترسی به اشیایی که کودک با آن ها آرام می گیرد، کم شدن محرک های محیطی که او را آزار می دهد، استفاده از روش های آرام بخش، محبت و مهر عمیق و ابراز آن به کودک، پیشگیری از این که کودک به خود آسیب برساند، سخن گفتن با کودک به هنگام تعویض پوشک، لباس یا خوراندن غذا و… تا حد زیادی از مشکلات بعدی پیشگیری می کند.
جام نیوز
