به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «اروم نیوز» به نقل از کردتودی، کارآفرینی در دل محدودیت، هنری است که تنها از دل‌های پر امید و اندیشه‌های جسور برمی‌آید و در روزگاری که بسیاری در انتظار سرمایه‌گذاران خارجی نشسته‌اند، گروهی از جوانان و کارآفرینان این مرز و بوم، راهی متفاوت برگزیدند، آن‌ها نه به دلار وابسته بودند، نه به وام‌های کلان بلکه سرمایه‌شان باور بود، پشتکار و نگاهی دقیق به نیازهای بومی.
این چهره‌‌های برجسته در استان کردستان، هر یک در گوشه‌ای از صنعت، با بهره‌گیری از ظرفیت‌های داخلی و منابع محدود اما هوشمندانه، زنجیره‌هایی از تولید، اشتغال و نوآوری را شکل دادند. تولید و داستان آن‌ها روایت یک مسیر پرپیچ‌وخم است اما پُر از ایمان، تلاش و ایستادگی.
در این مطلب، نه تنها با دستاوردهای این کارآفرینان آشنا می‌شویم، بلکه از رمز و رازهای موفقیت‌شان در شرایط اقتصادی سخت نیز پرده برمی‌داریم. شاید الهامی باشد برای آن‌هایی که هنوز در آغاز راهند و دل‌شان می‌خواهد از دل همین خاک، باغی بسازند پرثمر، خودکفا و ماندگار.
کارآفرینی خلاق در مسیر تحقق شعار سال
در راستای شعار سال ۱۴۰۴ با عنوان «سرمایه‌گذاری برای تولید»، محمد بگماز از دهگلان، نمونه‌ای درخشان از کارآفرینی نوآورانه است که توانسته از دل چوب و خلاقیت، دو مسیر تولید را همزمان پیش ببرد.
وی با راه‌اندازی کارگاه ساخت کابینت‌های چوبی و استفاده هوشمندانه از ضایعات آن برای تولید بازی‌های فکری چون «برج هیجان»، نشان داده است که در مسیر تولید، ایده مهم‌تر از امکانات است. این کارآفرین خلاق نه‌تنها به تولید محصولاتی بومی پرداخته، بلکه با واگذاری بخشی از فرآیند تولید به زنان سرپرست خانوار، گامی مؤثر در مسیر اشتغال‌زایی برداشته است.
بگماز معتقد است حمایت از تولیدکنندگان محلی می‌تواند به موتور محرکه‌ای برای رونق اقتصادی بدل شود. او با تأکید بر نیاز به فضای بیشتر برای توسعه فعالیت‌هایش، از مسئولان می‌خواهد در سال تولید، همراه و حامی سرمایه‌های انسانی و فکری کشور باشند.
کار بگماز یادآور این حقیقت است که با ذهنی خلاق و پشتکاری جدی، می‌توان از ساده‌ترین منابع، راه‌هایی نو برای تولید و اشتغال ساخت.
دوستـی سنگ و صنعت روایت خلاقیت در روستا
انور خالدیان و کوروش مفاخری، چراغ کارآفرینی را با دستان خود روشن کرده‌اند. آن‌ها با ساخت مصنوعات تزئینی از سنگ، نه‌تنها برای خود اشتغال ایجاد کرده‌اند، بلکه زندگی ۵ نفر به شکل مستقیم و حدود ۳۰ نفر غیرمستقیم به کار آن‌ها گره خورده است.
انور خالدیان می‌گوید: مدت‌ها در فکر شغلی پایدار بودم، شغلی که به‌جای انتظار، حرکت باشد. با کوروش تصمیم گرفتیم دست به کار شویم و خودمان کاری را راه بیندازیم.
کوروش مفاخری نیز با اشتیاق ادامه می‌دهد: با سنگ، وسایلی مثل گلدان، سینک، لیوان و… می‌سازیم. تولیدات‌مان حتی به سنندج، قروه و همدان هم رسیده است.
با وجود موفقیت‌های‌شان، کمبود مصالح و گرانی سیمان، نفس کارشان را گرفته است. تنها خواسته‌مان حمایت است. نه وام، نه وعده؛ فقط پشتیبانی واقعی»، این را هر دو با دل‌نگرانی اما امیدوار می‌گویند.
امروز، کارگاه کوچک آن‌ها نمادی از تلاش، پشتکار و ایمان به توان داخلی است. امیدی که اگر دیده شود، می‌تواند روستای باشماق را به الگویی برای توسعه‌ی روستاهای دیگر تبدیل کند.
از تهران تا دشت لیلاخ، جوانی که گل کاشت
در دل دشت سرسبز لیلاخ، روستای سلسله این روزها میزبان یک تحول آرام اما عمیق است؛ تحولی که ریشه در اراده‌ی یک جوان دارد.
پیام سیفی، کارآفرین اهل شهرستان دهگلان، پس از سال‌ها فعالیت تخصصی در تهران، تصمیم گرفت دانش و تجربه‌اش را به زادگاهش بیاورد و آن را در قالب یک گلخانه شکوفا کند.
سیفی در گفتگو با کردتودی می‌گوید: چند سالی در پایتخت در حوزه تخصصی خودم کار کردم، اما وقتی دیدم در منطقه ما در زمینه پرورش گل‌های آپارتمانی کاری انجام نشده، تصمیم گرفتم خودم دست به کار شوم.
وی با تأسیس یک گلخانه کوچک، نه تنها کسب و کار خودش را راه انداخت، بلکه برای ده‌ها نفر به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم اشتغال ایجاد کرد و می‌گوید: محصولات‌مان به سراسر کردستان و حتی استان‌های همجوار می‌رود. با کمترین امکانات، اما با بیشترین عشق و تعهد، کار را پیش برده‌ایم.
پیام سیفی اکنون الگویی است برای نسل جوانی که می‌خواهد در دل روستا، بدون مهاجرت، آینده‌ای سبز بسازد؛ آینده‌ای که بوی گل می‌دهد و امید.
روایتی از یک کارآفرینی ماندگار
در روستای گردمیران، جایی میان کوه‌ها و دشت‌های سبز بلبان‌آباد، مردی زندگی می‌کند که باور دارد تولید، راهی‌ست برای ساخت آینده‌ای روشن.
ابراهیم سیفی‌زاده، کارآفرین ۳۷ ساله و مدیر صنایع غذایی «جیاواز»، با تلاش بی‌وقفه خود توانسته برای ۱۲ نفر اشتغال مستقیم و برای بیش از ۷۰ خانوار نیز به‌صورت غیرمستقیم کارآفرینی کند.
وی در گفتگو با کردتودی می‌گوید: از نوجوانی رویای ایجاد شغل در سرم بود. امروز خوشحالم که این رویا را در روستای زادگاهم محقق کرده‌ام.
نام «جیاواز» که در زبان کردی به‌معنای «منحصربه‌فرد» است، نماد نگاه متفاوت سیفی‌زاده به تولید است. محصولات این شرکت که شامل ادویه‌جات، سبزیجات خشک، چاشنی‌ها و افزودنی‌های غذایی است، اکنون در سراسر کشور توزیع می‌شود و روزی روزگاری حتی به عمان و عراق نیز صادر می‌شد.
او اما از مشکلات مالی و کمبود سرمایه در گردش می‌گوید و تنها مطالبه‌اش، حمایت جدی مسئولان از تولید و کارآفرینی بومی است.
جوانان اگر اراده کنند، می‌توانند بسازند. مهم این است که به خودتان باور داشته باشید.» این آخرین جمله سیفی‌زاده، پیام امیدی‌ست از دل صنعتی‌ترین روستای ایران.
داستان کارآفرینی در دل لیلاخ
در دل منطقه‌ی کشاورزی لیلاخ، جوانی برخاسته از بین مردم، چرخ تولید را به حرکت درآورده است، میکائیل نصرالله‌پور، جوان ۲۷ ساله‌ی اهل دهگلان، رانندگی ماشین سنگین را رها کرده و با فروش آن، کارگاهی برای گونی‌بافی راه‌اندازی کرده است، کاری بومی، کاربردی و خدمت‌رسان به کشاورزان منطقه.
وی با حمایت خانواده‌اش و بدون دریافت کمک از هیچ نهاد دولتی، موفق شده است زمینه اشتغال مستقیم برای ۵ نفر و غیرمستقیم برای ۱۵ نفر را فراهم آورد و می‌گوید: کشاورزان ما قبلاً برای تهیه گونی به شهرهای دیگر می‌رفتند، حالا در همین‌جا گونی با کیفیت و ارزان تولید می‌شود.
نصرالله‌پور که به‌دنبال توسعه کارگاه خود و خرید دستگاه‌های چاپ و نخ‌دوزی است، از مسئولان درخواست دارد برای گسترش تولید داخلی و اشتغال‌زایی بومی، حامی کارآفرینان باشند چون اگر حمایت شود، صادرات به کشورهای همسایه هم امکان‌پذیر است.
پیام نهایی او ساده و پرقدرت است: با همت و تلاش، می‌توان از هیچ، همه‌چیز ساخت. جوانان نباید منتظر بمانند؛ باید برخیزند و بسازند.
روحانی کارآفرینی که ریشه بیکاری را در بیانلو خشکانده است
در دل روستای بیانلو از توابع شهرستان بیجار، مردی برخاسته که نه فقط برای مردم نماز جماعت اقامه می‌کند، بلکه با همت و درایتش چراغ خانه‌های بسیاری را روشن نگه داشته است.
محمدرضا معصوم‌خانی، استاد حوزه علمیه و کارآفرین برتر سال ۱۴۰۲، با تکیه بر ایمان و اراده، در میدان کارآفرینی درخشیده است.
وی با راه‌اندازی مشاغلی همچون شیلات، دامپروری، فرشبافی و خیاطی، برای بیش از ۳۰ نفر اشتغال‌زایی مستقیم ایجاد کرده است و تنها در حوزه پرورش ماهی، طی سه سال حدود ۳۰ تا ۴۰ تن ماهی برداشت کرده‌اند که سودی نزدیک به ۶ میلیارد تومان داشته و در کنار آن، کشاورزی نیز همچنان فعال است.
معصوم‌خانی با همکاری بسیج، خیرین و نهادهایی مانند بنیاد برکت و سپاه، موفق به تأسیس صندوق قرض‌الحسنه‌ای شده که به پشتیبانی از مشاغل خیاطی و سایر فعالیت‌ها می‌پردازد.
وی آینده‌ای روشن ترسیم کرده است: ایجاد بازار محلی برای فروش محصولات، جلوگیری از خام‌فروشی و اشتغال‌زایی برای روستاهای اطراف.
بانوی کارآفرین مریوانی، احیاگر هنرهای سنتی
بهار سعیدپور، بانوی کارآفرین مریوانی، هنرمندی است که با تمرکز بر تولید کارهای سنتی و دست‌ساز، به خلق آثار هنری متنوعی پرداخته است و اثرهای هنری از قبیل گردن‌بندها، میخک‌ها و دست‌سازه‌های سنتی مانند صندوقچه‌ها و آینه‌های قدیمی را با استفاده از پارچه‌های بسیار قدیمی می‌سازد همچنین در تولید دور سرخمه‌های قدیمی و کمربندها نیز فعالیت دارد. این بانوی کردستانی حدود هفت سال پیش فعالیت خود را در زمینه صنایع‌دستی آغاز کرد و یکی از دستاوردهای قابل‌توجه این هنرمند اشتغال‌زایی برای هفت نفر از افراد شهرستان مریوان است. این افراد نیز توانسته‌اند به استقلال مالی دست یابند و برای خود کسب درآمد کنند. این بانوی خلاق با این اثرهای زیبای خود توانسته است صنایع‌دستی کردستان و زیورآلات قدیمی را زنده کند و ریشه و اصالت فرهنگی کُردی را دوباره در میان مردم معرفی نماید.
بانویی که با نخ و سوزن، رؤیای اشتغال را دوخت
در دل شهر مریوان، بانویی با اراده‌ای پولادین و نگاهی آینده‌نگر، مسیر تازه‌ای در صنعت پوشاک گشود.
مریم بافکار، کارشناس مدیریت بازرگانی و مدیرعامل شرکت تعاونی بانوان روژدا زریبار، با تکیه بر دانش و تجربه، کارگاهی را راه‌اندازی کرد که امروز مأمن اشتغال ۳۵ بانوی مستعد است.
در کنار همسر و دوستان متخصص خود، او تولید لباس را با نگاهی به کیفیت، طراحی به‌روز و نیاز بازار آغاز کرد و مسیرش آسان نبود، از تأمین مواد اولیه گرفته تا عبور از چالش‌های توزیع و بازاریابی، اما باور به کار تیمی و سرمایه انسانی، کلید موفقیت او بود.
مریم با بهره‌گیری هوشمندانه از شبکه‌های اجتماعی، توانست محصولات تولیدی را فراتر از مرزهای محلی معرفی کند. او باور دارد که هر کارآفرین باید صبر، استقامت و عشقی عمیق به کارش داشته باشد.
وی می‌گوید: کارآفرینی نردبانی‌ست که باید پله‌پله بالا رفت. اگر شکست خوردیم، مهم این است که برخیزیم و ادامه دهیم.
مریم بافکار، نه تنها صنعتی را متحول کرده، بلکه الگویی از امید و خودباوری برای زنان این سرزمین است.
چرخ‌هایی که به نام تولید می‌چرخند
در سالی که «سرمایه‌گذاری برای تولید» به شعار ملی بدل شد، کارخانه‌ای در سنندج با اتکا به سرمایه‌گذاری جسورانه و همت کارآفرینان، نشان داد تحقق این شعار ممکن است.
تراکتورسازی کردستان که از سال ۱۳۸۳ بنیان گذاشته شد، حالا با افزایش ۴۰ درصدی تولید، نه‌تنها چرخ تراکتورها، بلکه چرخ اقتصاد منطقه را نیز به حرکت درآورده است و نمادی زنده از اینکه کارآفرینی، همان موتور پنهانی‌ست که تولید ملی را جان می‌بخشد.
الگوی موفق کارآفرینی با تکیه بر آموزش و اشتغال‌زایی
دلکش شریعتی، بانوی کارآفرین موفق کردستانی، با بیش از ۳۰ سال فعالیت در حوزه صنایع‌دستی، الگویی الهام‌بخش در راستای تحقق شعار سال «سرمایه‌گذاری برای تولید» به شمار می‌رود.
وی فعالیت حرفه‌ای خود را با فرشبافی آغاز کرد و با تکیه بر تجربه و علاقه‌مندی، آموزشگاهی در سنندج راه‌اندازی کرد که امروز به مرکزی برای آموزش هنرهایی همچون طراحی لباس، گلیم، نقاشی روی شیشه، رزین، بافت حجمی و مدیریت خانواده تبدیل شده است.
شریعتی با بهره‌گیری از مربیانی که اغلب از میان هنرجویان آموزشگاه انتخاب شده‌اند، زمینه اشتغال ده‌ها نفر را فراهم کرده است. برخی از هنرجویانش اکنون در خانه یا کارگاه‌های مستقل به تولید مشغول‌اند. او علاوه بر اشتغال‌زایی مستقیم در آموزشگاه، در حاشیه شهر سنندج نیز کارگاهی با ۱۵ نیروی فعال دایر کرده و در حال راه‌اندازی کارگاه دیگری برای توسعه بیشتر است.
وی که حمایت همسر و فرزندانش را پشتوانه مسیر خود می‌داند، معتقد است آموزش و تولید باید در کنار هم رشد کنند. ابتکار او در بافت حجمی فرش روی کوزه، نماد نوآوری در هنرهای سنتی است و نشان می‌دهد چگونه می‌توان با سرمایه‌گذاری هدفمند، تولید را رونق داد.
جوان کارآفرین در مسیر توسعه کشاورزی
در سال «سرمایه‌گذاری برای تولید»، جوانی پرانگیزه از دیار دهگلان، با تکیه بر خلاقیت و عزم راسخ، دستگاه صنعتی هویج‌شوری را راه‌اندازی کرده تا به شیوه‌ای نوین، روحی تازه در شریان کشاورزی منطقه بدمد. دهگلان با تولید سالانه ۱۶ هزار تن هویج، از قطب‌های مهم این محصول در کشور است و این حرکت نوآورانه می‌تواند تحولی اساسی در فرآوری و عرضه آن ایجاد کند.
فرهاد سلیمی، کشاورز فعال منطقه، با بیان تفاوت چشمگیر مصرف آب در روش سنتی و صنعتی، تأکید می‌کند: «در حالی که شستشوی سنتی ۲ هزار لیتر آب برای ۱۰ تن هویج نیاز دارد، دستگاه صنعتی تنها با ۲۰۰ لیتر همین مقدار را شستشو می‌دهد.»
این دستگاه با بهره‌گیری از سیستم پاشش تحت فشار، نه تنها باعث صرفه‌جویی چشمگیر در مصرف آب شده، بلکه دقت و سرعت شستشو را نیز بالا برده است.
جبار رحیمی، دیگر کشاورز دهگلانی، ضمن حمایت از این رویکرد، خواستار توسعه زیرساخت‌های لازم برای صنعتی‌سازی کشاورزی در منطقه شد.
این اقدام تنها یک نوآوری فنی نیست، بلکه گام مؤثری در جهت اشتغال‌زایی، حفظ منابع و رشد تولید در منطقه‌ای است که همیشه در جست‌وجوی تحول بوده است.
انتهای خبر/
