به گزارش اروم نیوز به نقل از آذرنــگاه ،
از سنتهای قدیمی و رایج در پیشواز ماه مبارک رمضان ، تدارک دیدن و آمادگیهای خانواده ها برای این ماه مبارک بوده است.
بسیاری از خانواده ها ، قبل از ماه رمضان و در روزه های آخر شعبان ، « نان رمضان » را میپختند و وسایل و تدارکات لازم را تهیه میدیدند.
البته نان ماه مبارک رمضان نیز با نان سایر ایام سال تفاوت داشت و پرمایه تر بود.
ولی متأسفانه دیگر در روستاها و شهرهای کوچک خبری از تنورهایی که با ملاتی از گل ساخته میشد نیست .
دیگر از بوی دود تنور که هنگام صبح قبل از طلوع آفتاب به مشام میخورد و انسان را از خواب بیدار می کرد ، خبری نیست .
دیگر از بوی نان تازه که صبحگاهان مشام را نوازش می کرد و از بوی نان سوخته ، خبری نیست .
دیگر از نان های اول تنوری ، خبری نیست .
هم اکنون در روستاها و شهرها نیز تهیه نان بصورت ماشینی شده و دیگر نمی توان سراغی از تنورهای گلی گرفت .
دیگر خبری از نان های بسیار خوشمزه ای که از آرد گندم های با کیفیتی که خود روستاییان می کاشتند ،خبری نیست.
بگذارید کمی به سال هایی دور برگردیم و نحوه پخت نان در ۲۰ سال قبل در روستاهای خوی را مرور کنیم:
قصه از کاشت گندم آغاز می شود.در زمانهایی که تراکتور در روستاها وجود نداشت ، زمین ها را با گاومیش و وسایل دیگر شخم می زدند و با دست دانه های گندم را بر زمین ها میپاشیدند و با دست نیز این گندم ها را درو می کردند.
روستائیان خوشه های گندم درو شده را به نزدیکی روستا می بردند و تعدادی گاو را به هم می بستند و از روی گندم ها رد میکردند که به آن خرمن یا ورزن میگفتند و با انجام این کار ، کاه گندم از دانه های آن جدا می شد و بعد منتظر باد می ماندند وقتی باد شروع به وزیدن می کرد با چنگال شنه آن را به هوا پرتاب می کردند و با این کار ، کاه که سبک تر بود از گندم جدا میشد.
تا اینجا ، مراحل کار توسط مردان روستایی انجام میشد.
از این به بعد کار زنان روستائی شروع می شد تا گندم ها را توسط آسیاب ها به آرد تبدیل و نان تهیه کنند.
زنان روستا از شب قبل ، آرد را خمیر می کردند و مایه خمیر را که از پخت قبلی مانده بود به آن می زدند و روی آن را با چند پتو می پوشاندند تا جای آن گرم شود و به اصطلاح ور بیاید و از روز قبل تنور را تمیز و هیزم های آن را آماده می کرد.لذا از سحرگاه ، در داخل تنور آتش روشن می کردند و هیزم ها معمولا چوب وگون و چالی بود تا برای صبح آماده پخت شود.
حدود ساعت ۵ صبح کار پخت نان شروع می شد و معمولا این کار ۲ یا ۳ نفری صورت می گرفت و وسایل مورد نیاز عبارت بودند از: سفره آرد ، تخته خانه ، تیر خمیر پهن کنی ( وردنه ) ، ناون کوچک و بزرگ (جهت زدن نان به تنور) ، سیخ ” آتش کش ” و کولبه (سوراخی جهت ورود هوا به تنور و خارج شدن دود از آن و اینکه زغالهای تنور دیرتر به خاکستر تبدیل شوند)
دختران در کنار مادر خانه مشغول پخت نان بودن و چانه می انداختند و مادر خانه نیز سر تنور می نشست و چانه ها را روی ناون پهن و بر دیواره تنور می زد و بعد از پخت نیز آن را خارج می ساخت.
ما تقریبا جزو آخرین نسل هایی بودیم که مزه این نان خوشمزه را چشیدیم و الان هنوز مزه آن نان های تنوری زیر زبان باقی مانده است.
