به گزارش اروم نیوز، وارد اداره که می شوی پر است از تجملات. اداره ای که کل کارکنانش چهار نفر که عبارت است از رئیس، دفتردار، نگهبان و آبدارچی. اما در همین اداره کوچک آقای رئیس دبدبه و کبکه ای به راه انداخته که برای ملاقات وی باید از چند روز پیش درخواست خود را تحویل دفترش دهی.
اما این تمام ماجرا نیست وارد اتاق رییس که می شوی باید مدتی سرپا ایستاده و بعد از اذن وی که ممکن است با حالتی طلبکارانه نیز جواب دهد باید خواسته های خود را مطرح کنی.
در این اتاق که آقای رییس برای خود تخت سلطنتی راه انداخته انواع صندلی ها و میزهای گران قیمت، تابلوها و وسایل تزیینی نفیس و… جا خوش کرده اند که حتی کوچکترین کارکرد و یا تأثیری در جهت رفع مشکلات ارباب رجوع ندارد.
به راستی برای حل مشکلات مردم این همه تشریفات لازم است و آیا در اسلام که دین برابری و برادری و برای تمام اعصار است اینگونه رفتارها پسندیده هستند؟
آیا لازم نیست که برای پیشرفت کارها و پیشبرد اهداف توسعه کشور مدیران رویکرد خود را تغییر داده و با کنار گذاشتن تکبر و غرور خویش که وقتی صاحب مناصب می شوند دوچندان می شود مشکلات واقعی مردم و معضلات جامعه را درک کنند؟ یا عینک تیره و تار غرور اجازه دیدن مردم را نمی دهد؟ مردمی که آنها برای حل مشکلات و رتق و فتق امور آنها بر آن شغلها منتصب شده اند!
ضرورت الگوپذیری مسئولان از پیامبر رحمت
در صدر اسلام که پیامبر در رأس حکومت مسلمانان قرار داشت، مساجد به عنوان مرکزی برای هم اندیشی و اداره امور مسلمانان نیز شناخته می شد و پیامبر رحمت حضرت محمدمصطفی(ص) نیز دیدارهای خود با مسلمانان را در همان مساجد برگزار و مشکلات آنها را بررسی می کردند.
اما برخورد پیامبر چگونه بود و ایشان در مساجد جایگاه ویژه ای برای خود قائل می شدند و یا خود را از دیگر مردم جدا می کردند؟
شیوه مدیریت پیامبر(ص) و طریق نشستن ایشان در مساجد با سایر مسلمانان به صورت دایره ای بود. به طوری که وقتی غریبه ای به مسجدی که پیامبر در آن حضور می یافت وارد می شد به واسطه اینکه همه دور هم و دایره می نشستند قادر به تشخیص فخرکاینات نبود.
این شیوه مدیریت که در آن پیامبر خود را در بین مردم می خواست ببیند تأثیر فوق العاده ای بر همدلی و هم رأیی در جامعه اسلامی ۱۴۰۰ سال پیش داشت و پیامبر نمی خواست همانند پادشاهان برای خود جایگاه ویژه ای تعیین کرده و تخت ریاستی به پا کند علیرغم اینکه تمامی امور مسلمانان با اطلاع وی اداره می شد.
اما آیا مدیران، مسئولان، نمایندگان، وزرا و … نمی خواهند در شیوه مدیریت خویش از پیامبر اکرم(ص) الگوبرداری کنند؟ تا کی باید خود را تافته جدا بافته فرض کرده و مردمی را که باید برای آنها خدمتگذار باشند به عنوان زیردستانی فرض کنند که باید برآنها فخر فروخته شود.
طالقانی خواستار تشکیل مجلس در مساجد بود
آیت الله طالقانی و با استناد به مجلس مسلمانان در صدر اسلام که به شکل دایره روی زمین نشسته و مجلس آنها صدر و ذیل نداشت خواستار تشکیل مجلس خبرگان در مسجد بود، تا جایی که در مساجد صدر اسلام واردین و نمایندگان قبایل و کشورهای خارجی رسول خدا را چون هیچ گونه امتیازی در جایگاه و لباس از دیگران نداشت نمی شناختند.
طالقانی خود نیز به پیروی از این سنت در اولین جلسه ی افتتاحیه مجلس خبرگان (۲۸ مرداد ۱۳۵۸) هنگامی که با کمی تاخیر وارد مجلس شد در میان تعجب حاضرین به جای نشستن بر روی صندلی های مجلس بر روی زمین نشست و چند نفر از نمایندگان نیز به نشانه احترام با ترک صندلی هایشان روی زمین کنار وی نشستند.
در فاصله تنفس جلسه اول و دوم بسیاری از نمایندگان و علما و روحانیون عضو مجلس دورادور طالقانی روی زمین نشسته و به بحث پرداختند. در این حین وقتی آیت الله بهشتی از ایشان خواستند که در صورت امکان برای جلوگیری از سوء تعبیر طبق آیین نامه بر جایگاه خود بنشینند، طالقانی نیز در جواب داد:
« قبلا به من گفتند که این کار خلاف آیین نامه است و من جواب دادم که جریمه آن را هر چه هست، می دهم. من دوست داشتم به جای این کاخ در مسجد جلسات برگزار می کردیم… وقتی می گوییم که مسجد جای همه گونه جلسات بحث و بررسی و تصمیم گیری های سیاسی و نظامی است که خودمان رعایت نمی کنیم.»
هرچند که آیت الله طالقانی تا زمانی که در قید حیات بود از چهارده جلسه ی مجلس تنها در پنج جلسه به طور کامل شرکت کرد و در سه جلسه نیز با تاخیر حاضر شد و در اکثر ساعات حضور نیز بیشتر در حال تفکر و سکوت و نگرانی بر روی زمین می نشست، با این وجود تاثیر و سهم طالقانی در بررسی قانون اساسی جمهوری اسلامی در تاریخ انقلاب اسلامی و در همین ساعاتی که حضور داشت، فراموش نشدنی و ماندگار است.
ضرورت پیاده سازی شیوه مدیریت اسلامی در استان
با این شریط ضروری است مدیران و رؤسای ادارات، نهادها، سازمانهای استان و کشور با الگوپذیری از شیوه اسلامی مدیریت و همچنین تعامل با مردم و حل وفصل امور آنها ایران اسلامی را به اندازه ای از پیشرفت و توسعه برسانند تا الگویی برای دیگر کشورها باشد تا بتوانیم آموزه های اسلام ناب محمدی را در جهان گسترش دهیم.
انتهای پیام/
