به گزارش اروم نیوز، به امید دیدن شیر زنی از دیار خون و شهادت صبح زود شوری در وجودم افتاده بود. زنی از دیار دلاوران و سلحشوران که اسمش را مترادف با امنیت و آرامش در منطقه می دانند. گویا شخصیت بسیار شیرینی دارد.
فقط همین را می دانستم که وی اهل روستای دارساوین از توابع بخش مرکزی سردشت است و دیگر هیچ.
شماره تماس شورای روستا را از بخشدار مرکزی سردشت گرفتم تا بیشتر سر از ماجرا در بیاورم. اسم این زن ننه فاطمه است. زنی که در زمان خودش شهید صیاد شیرازی را در منزل خودش امان داده و وی را از شر دشمن پنهان کرده است.
وارد مسیر بین شهری سردشت به بانه شدم. در سر پیچ ها جمع کردن ماشین کمی سخت بود. این پیچ تمام نشده پیچ دیگر شروع می شد. چندین بار از تصادف جان سالم به در بردم یا شاید هم هنوز عمرم به دنیا باقی بود.
در راه مدام به ننه فاطمه، کسی که به خاطرش در راه افتاده بودم فکر می کردم. چرا به پسرش نگفتم که وی کجاست؟ چه کار می کند؟ چند سال دارد؟ توانایی صحبت کردن دارد؟ و مهم تر از همه آیا در قید حیات است؟ انگاری چیزی می خواست قبل از اینکه به آنجا برسم، خودم از نزدیک شاهد بعضی مسائل باشم. مثل اینکه من را طلبیده باشد.
ذره ذره مسیر ۲۲ کیلومتری از شهر سردشت تا به روستای دارساوین در ذهن من حک شد. جاده ای که آسفالتش از وسط ترک برداشته. برآمدگی ناشی از خرابی آسفالت و تبدیل آن به تپه در خط میانی جاده. تکه تکه شدن آن. خدا را در این سفر هزاران مرتبه شکر کردم که به علت وضعیت جغرافیایی منطقه نمی توانستم سرعتم را به ۶۰ کیلومتر در ساعت برسانم چون در این صورت باید هر بار در برابر چاله هایی که همچون اجل معلق در وسط جاده پیدا می شدند، به سرعت ترمز می کردم.
نرسیده به روستای دارساوین تابلوهایی که تصاویری از برادران شهید زین الدین بر روی آن کشیده شده بود، در ملا عام بودند. چهره ای نورانی که در خود منطقه به شهادت رسیده است.
پیدا کردن روستای دارساوین برای من که اولین بار بود به آنجا می رفتم بسیار مشکل بود. خبری از تابلوی ورودی و خروجی روستا در هیچ جایی دیده نمی شد. حوالی ساعت ۱۱ به اطراف روستا رسیدم. گرما بود و کسی برای راهنمایی و نشان دادن مسیر دیده نمی شد.
تلفنی با شورای روستا هماهنگی می کردیم. اولین جاده که می رسی خود روستای دارساوین است.
چندین بار اشتباهی مسیرها را رفتم که در نتیجه به مزارع شخصی ختم می شد. در نهایت شانسی روستا را پیدا کردم و شاید آن لحظه احساسی که کریستف کلمب هنگام کشف قاره آمریکا داشت من هم تجربه کردم.
به روستای دارساوین رسیدم. روستایی که جمعیت زیاد زمان گذشته را نداشت. اغلب مردم به شهر سردشت، ربط و یا بانه مهاجرت کرده بودند. بیشتر ساختمان های آن تخریب و نشانه ای از زندگی دوباره در آنها دیده نمی شد.
در آنجا نشانه ننه فاطمه را از اهالی روستا گرفتم. در آن لحظه انگار از ساختمانی چند طبقه سقوط کرده باشم. گفتند مدتی است که ننه فاطمه دار فانی را وداع گفته و با فوت وی فرزندانش هم این روستا را ترک کرده اند و خانه اش هم تخریب شده است. حیران و سر گردان نمی دانستم چکار کنم.
دوباره با شورای روستا به نام هاشم مولانی که از اقوام نزدیک ننه فاطمه بود تماس گرفتم. در باغ مشغول کشاورزی بود.
جاده، گرما، صعب العبور بودن، نبود کسی که بخاطرش این همه مشکلات راه را تحمل کردم و اشتباهی چندین بار مسیر روستا را رفتن دست به دست هم داده بودند تا بر کلافگی ام بیافزاید.
موضوعی که بیشتر از هر چیزی ذهنم را به خود مشغول کرد. فاصله چند صد متری لوله های اصلی گاز شهرستان بود که از داخل باغ های کشاورزی مردم این روستا عبود می کرد اما آنان بی بهره از این نعمت خدادادی بودند.
دارساوین در قلب جنگل ها و شرایط سخت توپوگرافی سردشت به طرف بانه با جمعیت ۹۰ نفر و ۱۳ خانوار قرار گرفته است. و از سال ۹۰ – ۹۱ یک اردوی جهادی به منظور آماده سازی منطقه برای ورود کاروان راهیان نور به آنجا زده صورت گرفته است.
هاشم مولانی یکی از اعضای شورای روستای دارساوین توضیحات بیشتری را راجع به این روستا داد و گفت: موقعیت جغرافیایی روستا کوهستانی است و شرایط توپوگرافی و همچنین پیچ در پیچ بودن جاده های آن سبب شده تا بسیاری از جنگ ها با ضد انقلاب در این نقطه اتفاق بیافتد. یعنی جایی است که به راحتی می توان در آن استتار کرد.
وی در خصوص این پرسش که چه امکاناتی در روستا وجود دارد، گفت: برق اولین و آخرین امکاناتی است که به اینجا رسیده است و در زمان قبل از انقلاب اسلامی به همت اهالی روستا منبعی را در پشت روستا درست کرده بودیم و اکنون نیز لوله هایش کاملا فرسوده است.
این عضو شورای روستا به ننه فاطمه اشاره کرد و گفت: از خود ننه فاطمه شنیدم که شهید صیاد شیرازی را در منطقه جنگی موسوم به دوبرالان (محلی در نزدیکی روستای دارساوین به طرف شهر سردشت) نجات و برای حفاظت از لوث ضد انقلاب و هجمه دشمنان در منزل شخصی پنهان کرده است.
وی گفت: (او کابرایه) لفظی بود که همیشه در بیان خاطراتش از شهید صیاد شیرازی به کار می برد و محل دقیق آن هم در بین اهالی منطقه به تابلوها شناخته شده است.
مولانی دو توضیح بیشتر این موضوع افزود: در منطقه معروف به (باسک سوتاو) در گلینه گروهان دارساوین مستقر بود که آنان به همراه سایر رزمندگان از آبی که در باغ وی وجود داشت استفاده می کردند.
وی تصریح کرد: ننه فاطمه هم با وجود اینکه در آنجا مزرعه داشت همیشه با آنان در ارتباط بوده و برای آنها ماست و شیر و … برده است و در این شرایط شهید صیاد شیرازی با وی آشنایی پیدا کرده و از وی امین شده است و در درگیری آن دوران پناه و امنیت ننه فاطمه را پذیرفته است.
ننه فاطمه در بین خودمان هم زنی غیور و جسور بود و تا زمان مرگ نیز مریض هم نشده بود. در زمانی که زنده بود همانند یک مرد همیشه برای قوت فرزندانش تلاش می کرد و یک لحظه از این امر دریغ نمی ورزید. وی برای مردم هم الگویی بود. وی زنی بود که می بایست از وی تجربه های زندگی را فرا گرفت.
هاشم مولانی اظهار کرد: متاسفانه جانفشانی که اهالی روستا در دوران سخت جنگی انجام دادند با وضعیت و شرایط عمرانی که اکنون در آن قرار داریم همدیگر را نمی خوانند.
عضو شورای روستای دارساوین اعلام کرد: گاز که از وسط زمین های ما به شهر رفته ولی ما از آن بی بهره هستیم. نبود تلفن ثابت هم از دیگر مشکلات ما در این روستا است اگرچه خط تلفن روستایی داریم اما چون استفاده اینترنت را ندارد با آمدن تلفن همراه کاملا بی معنی است. هر بار مسئولین راه و شهرسازی قول آسفالت روستاهایی که از یک کیلومتر کمتر هستند را به ما داده اند اما در حد حرف باقی مانده است.
وی خطاب به مسئولین گفت: هر انسانی که مسئول انجام کاری شد یا مسئولیتی در دست داشت، یا حرف نزند یا به حرفی که می زند عمل کند.
انتهای پیام/
