در دنیایی که در آن آدم کشی به شیوه مدرن رایج شده از ددمنشی گفتن آب در هاون کوبیدن نیست بلکه تداوم راه دفاع از حقوق مظلومان است.
در دنیایی که فرشتگانی پاک در آن زندگی می کنند و معصومانه در آرزوهای خود غوطه ورند فکر کردن به جنایت کاری است قابیل وار.
و چیزی جز نیرنگ خبیثان نمی توان برآن نام نهاد.
روز ۱۲ تیر سال ۶۷ لکه سیاهی بر کارنامه آمریکایی ها بود، روزی که با کمال بی رحمی هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی ایران بر اساس یک برنامه سری از قبل تدارک دیده شده که به تایید بالاترین مقامات رسمی آمریکا رسیده بود، هدف دو فروند موشک رزم ناو آمریکایی وینسنس مستقر در آب‌های خلیج فارس قرار گرفت و همگی مسافران پرواز این هواپیما از زنان و مردان و کودکان خردسال به شهادت رسیدند.
آمریکایی هاپس از این اقدام غیر انسانی و ضد بشری خود نه تنها از مردم ایران عذر خواهی نکردند بلکه ناخدای این ناو را را نیز با اهدای مدال مورد تشویق قرار دادند و باز در تاریخ معاصر مهر تاییدی بر اقدامات غیر بشر دوستانه خود زدند.
هرچند جنایات هیئت حاکمه امریکا در جنگ‌های عراق و افغانستان بحدی زیاد و فراتر از تصور است که ممکن است کشته شدن ۲۹۰ مسافر هواپیمای ایرباس ایرانی در برابر آنها چندان دیده نشود، اما یادآوری اقدامات ضد بشری آمریکایی‌ها برعلیه دهها تن از انسانهای بی گناه و خانواده های ایرانی که دراین حادثه به شهادت رسیدند، رسالتی است که همه ایرانیان در اقصی نقاط دنیا وظیفه دارند در دفاع از انسانیت و مخالفت با جنگ طلبان و تروریست‌ها به طرح آن بپردازند.
