به گزارش خبرنگار اروم نیوز؛ تا سال ۵۷ حرکت های انقلابی در شهرمان کند بود ، حرکت ها آرام و مخفیانه بود تا اینکه در رمضان سال ۵۷ حرکت های انقلابی شور دیگری به خود گرفت و سازمان یافته تر شد. مرکز انقلاب در شهر ارومیه مدرسه محمدیه بود (حوزه علمیه برادران که اکنون حوزه علمیه خواهران الزهرا(س) است).
آن زمان جایی امن تر از این مدرسه در شهر وجود نداشت و مسجد جامع هم در دست جریان اخباریگری بود ، اخباری ها به مرجعیت اعتقاد نداشتند و تقلید را حرام می دانستند و پس از نماز جمعه در مسجد برای شاه و سلامتی او و خانواده اش دعا می کردند علاوه بر آن این مسجد امن نبود و حمله به آن راحت بود به همین دلیل مدرسه محمدیه مرکز انقلاب شد.
غنی زاده مسئول مرکز علمیه خواهران ارومیه در رابطه با خاطرات خود از انقلاب و پیروزی اش می گوید:
انقلاب ما مدیون کمیته های انقلاب بود که در راس آنها حجت الاسلام حسنی مدیریت امور را در شهر ارومیه به دست گرفته بود ، آنزمان حوزه را تعطیل کردند و جمعی از طلبه ها که من نیز جز آنها بودم در حوزه در کنار حاج آقا حسنی ماندیم. اتاق مدیریت آقای حسنی چسبیده بود به اتاق من، وی جلسات را در آنجا تشکیل می داد و حتی بعضی آموزشهای نظامی نیز در محل مدرسه داده میشد، وی هر روز در مسجد اعظم سخنرانی داشت ، مسجد اعظم مرکز سخنرانی های انقلابی بود.
آن زمان نان و نفت کمیاب شد و روستائیان برای شهر نان می آوردند. حجت الاسلام حسنی علاوه بر افشاگری و دعوت از مردم ، در راهپیمایی ها حضور مسلحانه داشتند ، بعضی وقتها مردم از شور انقلابی بودن ایشان را بالای سر خود می گرفتند. در هر انقلابی به ارومیه و ملت ترک فشار زیادی آمده بود ولی در این انقلاب حجت الاسلام حسنی اجازه نداد مردم فشار زیادی متحمل شوند.
آقای حسنی آن زمان تمام تلاش خود را کرد تا ارومیه مسلح و قدرتمند شود ، یکی از شعارهایی که وی همیشه می داد این شعار بود: ” شهرلیلر فرشیزی ساتین ، کددی لر مالیزی ساتین اسلحه آلین” (اهالی شهر فرشتان را و روستائی ها گاو و گوسفندتان را بفروشید و اسلحه بخرید)
آن زمان ما اطلاع رسانی می کردیم ، پلاک ماشین هایی که به طرفداری از شاه بیرون می آمدند می نوشتیم تا شناسایی کنیم.عکسهای امام را به اسپری به دیوارها میزدیم. یادم می آید یکی از اساتیدمان با نام شیخ محمدتقی صاحب الزمانی را وسط کلاس بردند و تبعید کردند، در زمان استقرار امام در پاریس دو نفر از علما برای اعلان حمایت از ایشان به پاریس رفتند ، نام یکی که در خاطرم هست سیدحمید عدنانی بود.
محل ساواک در ارومیه در شهرچای بود ، بعد از انقلاب کتابهای زیادی از ساواک به مدارس علمیه منتقل شد، کتاب های دینی که از مبارزان گرفته بودند، آن زمان حکم اعدام آقای حسنی چندین و چند بار آمده بود وی سر نترسی داشت می گوید: یک بار شب حکم اعدامم آمده بود و من نیز رفته بودم منزل آقای فوزی که ناگهان استاندار وقت با نام وراحرام زنگ زد به آقای فوزی و گفت حسنی کجاست؟ او گفت: مگر حسنی را به من تحویل دادی که از من می خواهی؟ وراحرام گفت: هرکجا باشد می کشمش مکالمه را می شنیدم می خواستم یک تیر بیاندازم که بداند من هم اینجا می شنوم ولی بعدا منصرف شدم!
یکبار در نقده درگیری شدیدی رخ داد ، کشت و کشتار زیادی می کردند و حتی یادم می ید می گفتند سر بچه را بریده بودند و روی سینه مادرش گذاشته بودند و به ناموس مردم رحم نمی کردند، ان زمان قدرت زیادی در دست نیروهای نظامی نبود ، آقای حسنی با نیروهای خود رفت و نقده را از دست انها آزاد کرد ، نقل شده که تعدادی از خانم ها نزد آقای حسنی آمدند و گفتند ما همگی در خانه خود را نفت زده بودیم که اگر دشمن به خانه نفوذ کند و نیت سوء داشته باشد همان آن خود را آتش بزنیم! ولی به لطف خدا نجات پیدا کردیم.
نزدیکترین یار آقای حسنی در آن دوران سیدابوالقاسم موسوی برنج آبادی مدیر مدرسه علمیه بود که اغلب در کنار ایشان بود. بزرگترین امتیاز انقلاب ما اجین بودن مرجعیت و رهبریت بود ، ایران انقلاب های بسیاری تا به حال به خود دیده مشروطیت ، ملی شدن نفت و … ولی انقلاب اسلامی تنها انقلابی است که با مرجعیت ولایت پیش رفت و پیروز شد، اصلا رمز موفقیت ما همین بود.
