به گزارش اروم نیوز، شاید گریه های تو، بیشتر بخاطر این است که سی سال در اینطرف و آن طرف کشور مدیریت کرده ای و میدانی که حساب محرومیت آذربایجان غربی با پایتخت و اطرافش چند-چند است.
شاید تو هم مثل بیشتر مردم سرزمین ات به این فکر میکنی که اگر آذربایجان غریبمان تخت تخصصی سوختگی داشت امروز زن و بچه های مظلوم شوریک حین انتقال به چند صد کیلومتر آن طرف تر در زمین و آسمان جان نمیدادند.
شاید تو هم مثل ما دوست داشتی که رسانه های پایتخت روی فاجعه به این بزرگی بیشتر مانور دهند، شاید کک وزرا برای استان ما بگزد! اما رسانه های تهرانی هم نامردی کردند.
شاید تو هم به این فکر میکنی که اگر بیمارستان آیت الله خویی بعد از چند دهه به پایان میرسید و مصدومین حادثه با تراکتور تا شهر و از آنجا دو ساعت تا ارومیه حمل نمیشدند، امروز ته دلت آرام تر بود.
شاید اصلا اگر شوریک گاز داشت…
اصلا به درصدهای بالای سوختگی فکر نکن، اصلا این حادثه چقدر شبیه شین آباد است و چقد شبیه حادثه هایی که بعدا اتفاق خواهد افتاد.
مثل شین آباد؛ محرومیت، سوختن، کمبود، انتقال و مرگ.
یادم هست وقتی یکی از دختر بچه های شین آبادی را بعد از سوختن در پیرانشهر بخاطر نبود امکانات کافی و بالگرد با آمبولانس به ارومیه منتقل میکردند، لاستیک یکی از ماشین ها ترکید و میگویند که چپ نکرد! و کلی با تاخیر به ارومیه رسید. میدانی که مهندس! برای بیمار سوختگی، یک دقیقه هم، یک دقیقه است.
شاید هم داری به حال و روز شاخص های سلامت استانت فکر میکنی، یا محرومیت روستاهایمان، یا راه هایمان، یا شاید هم …
ماجرا هر چه که هست، گریه کردن را کنار بگذار، بلند شو و برای رفع محرومیت ها و پایان این تراژدی دنباله دار دست به کار شو.
شاید اگر وحید جلال زاده هم بعد از شین آباد “فقط” گریه نمی کرد، امروز نیازی به اشک های تو، مادران و مردان و طفلان بی گناه نبود.
روز معارفه هم، برای محرومیت ها و شاخص های فلاک مردم سرزمینت اشک ریختی، دغدغه مندی تو برایم ارزشمند است، اما بازگرداندن خنده های مردم مهربان سرزمینم وظیفه توست، اگر نمیشود یا همه چیز را به مردم بگو، یا بگذار و برو …
بلند شو و به احترام همه جانباختگان محرومیت آذربایجان غربی، از سلامت، عمران تا حمل و نقل، شر این عقب ماندگی لعنتی را از سرمان کم کن.
بلند شو و از پایتخت نامهربان و بیخیال حقمان را بستان.
رها آزاده-خبرنگار
انتهای پیام/
