به گزارش اروم نیوز به نقل از هانا پرس؛مطرح شدن گزینه ها و سیاسی کاری و عزل و نصب های سیاسی در سیستم آموزشی دومین شهر بزرگ آذربایجان غربی به غیر از خیانت به توسعه فرهنگی و انتقال ارزش ها هیچ چیز دیگری نمی تواند باشد.
بدون شک احمد رحمانی یک مدیر بومی روستا زاده که با دست خالی در طول سالیان گذشته یکی از موفق ترین و محبوب ترین مدیران بوکانی بوده است(جهت دیدن اسامی مدیران موفق بوکان اینجا کلیک کنید) .
مسئولان مربوطه بایستی همواره به یاد داشته باشند تغییرات نظام آموزش نباید همراه با موضع گیری های سیاسی باشد و این مساله می تواند به بزرگترین خیانت آشکار و چالشی بزرگ برای شهر عروسان ایران زمین تبدیل شود و در واقع تغییرات در نظام های آموزشی باید بر مبنای بررسی های کارشناسانه صورت بگیرد که در حال حاضر بهترین و کارآمدترین گزینه برای این پست بسیار مهم و کلیدی بوکان جز احمد رحمانی هیچ کس دیگری نمی تواند باشد.
در سنوات گذشته نظام آموزشی در بوکان دستخوش تغییرات زیادی بوده است ، این تغییرات از ساختار تا مدیران را در بر گرفته است و در برخی از موارد ضررهای غیرقابل جبران و زیادی را به همراه داشته است…
تغییر مدیران به ویژه در نظام آموزشی شهرمان با تغییر دولت اقدامی بسیار نادرست و ناپسند است با تغییر دولت تنها مدیران و ساختارهای عرصه های سیاسی می توانند تغییر پیدا کنند ولی مدیران دیگر چون احمد رحمانی که در واقع سرمایه های شهرمان هستند نباید کنار گذاشته شوند.
دولت تدبیر و امید که با شعار اعتدال روی کار آمده است باید در عمل داشتن اعتدال را ثابت کرده و راهکارهای مفید در زمینه های مختلف که دولت های قبلی به دست آورده اند را مورد استفاده قرار دهد.
در سالی که به فرموده مقام معظم رهبری سال «اقتصاد و فرهنگ با عزم ملی و مدیریت جهادی» نامگذاری شده است،هرگونه جابجایی و عزل یک مدیرارزشی و همواره جهادی چون احمد رحمانی خیانتی آشکار به همه مردم فرهیخته شهر عروسان ایران زمین است، مگر می شود نامی از فرهنگ و اقتصاد به میان آورد اما فراموش کرد که زمینه های ساماندهی اقتصادی و فرهنگی در یک جامعه از نظام آموزشی آن آغاز می شود.
فراموش نشود نظام آموزشی بوکان قبل از مدیریت احمد رحمانی سال ها بود که به رشد کژدار و مریز و ضعیف خود ادامه می داد،در حالی که پس از سال ها رنج و مررارت این اداره به جایی رسیده که اصل مشکلات برسد اما عده ای سیاسیون و منفعت طلب با مطرح کردن گزینه هایی اتفاقا خوش نام بازهم خواهان اخلال در نظام آموزشی سومین شهر بزرگ کردنشین ایران بوده و پس از گذشت یکسال از طول دوران دولت کلید با به وجود آوردن حاشیه و درگیری های ذهنی برای فرهنگیان به جای رسیدگی به اصل مشکلات و فراهم نمودن زمینه های پیشرفت در نظام آموزشی شهرمان به دنبال منفعت طلبی های شخصی خویش می گردند،از طرفی دیگر دامن زدن بعضی از رسانه های محلی به این موضوع به اختلافات شخصی چند سال قبل یکی از مدیرمسئولان این رسانه ها با مدیر فعلی آموزش و پرورش برمی گردد،آیا جایز است آموزش و پرورش بوکان که پس از سال ها با مدیریت جهادی احمد رحمانی با کمترین امکانات موجود در مقایسه با همه شهرهای کوچک و بزرگ استان آذربایجان غربی رنگ آرامش را به خود گرفته است با مطرح شدن گزینه ها و تغییر در این پست مهم شهرستانی با سیاست بازی و بی تدبیری مطلق مسئولان بازهم درگیر و دار حاشیه ها بسوزد!!!؟ حاشیه هایی که هیچ نسبتی با اصل مشکلات آن ندارد.
فراموش نشود یکی از مهمترین ویژگی های مدیریت احمد رحمانی ایجاد کیفیت آموزشی و تبدیل بوکان به قدرت اول آموزش و پرورش استان با کمترین امکانات موجود در طول سالیان اخیر است،این کیفیت بسیار مطلوب آموزشی که با موفقیت دانش آموزان و مدیران و معلمان فهیم بوکانی در بسیاری از عرصه ها خود را نشان داده است با یک اخلاق پسندیده و یک روابط عمومی بسیار موفق همراه بوده است.
سیاسیون و بی تدبیرانی که تغییر در نظام آموزشی شهرمان را مطرح کرده اند بدانند و آگاه باشند ، کیفیت نظام آموزشی همان گوهر گمشده ای است که باعث می شود دور باطل مشکلات فرهنگی و اجتماعی در این نقطه مهم ازکشور موجب بازتولید شود.
از چگونگی تدریس مطلوب سرفصل های کتب درسی و الگو شدن و ابداع روش های آموزش و تدریس توسط معلمان فرهیخته بوکانی گرفته تا رسیدگی به اوضاع معیشتی معلمان در اوج تحریم ها و اقتصاد مقاومتی؛ از برداشته شدن شیوه های غبارگرفته درس دادن گرفته و موفقیت دانش آموزان در کنکور سراسری و کسب بالاترین سهمیه پزشکی در مقایسه با کل کشور تا تغییر ساختار عریض و طویل بروکراتیک در این نهاد آموزشی و برداشتن و مبارزه با لابی های شکل گرفته در آموزش و پرورش بوکان همگی دستمایه سالیان مدیریت احمد رحمانی است، مدیریتی که بدون هیچ شک و تردیدی موجبات رشد اقتصادی و فرهنگی را در بوکان به دنبال داشته است.
هیچ شکی نیست که آموزش و پرورش بوکان همچون تمام آموزش و پرورش های سراسر کشور نیازمند پوست اندازی است اما نه پوست اندازی در بدنه مدیریت خوب و مطلوب آن بلکه پوست اندازی درباره روش های اصلاح این وضعیت که تاکنون اظهارنظرهای فراوانی نیز در این مورد مهم شده است اما این پوست اندازی نه در سطح شهرستانی و استانی بلکه بایستی در سطح ملی باشد و نمی تواند هیچ ربطی به مدیریت حال حاضر احمد رحمانی داشته باشد، بدون هیچ شبه ای کم نیستند کسانی که معتقدند نظام آموزشی در ایران نیازمند یک پوست اندازی کامل و نه اصلاحات مقطعی و سطحی است. با این حال دولت ها به دلیل مواجه بودن با قریب به یک میلیون دانش آموز، تا به حال جسارت لازم برای اصلاح وضع موجود را نداشته اند و به همین دلیل، مشکلات به جای خود باقی است و بهتر است مسئولان در دولت تدبیر و امید به جای خیانت و تغییر مدیران ارزشی و جهادی جسارت تغییر در نظام آموزشی کل کشور را داشته باشند.
به عنوان مثالی از غفلت های صورت گرفته می توان اشاره کرد به اینکه بیش از ۱۰سال است بخش عمده ای از صاحبنظران به این اجماع رسیده اند که «کنکور» شیوه مناسبی برای گزینش دانشجو نیست و پایان مقطع دانش آموزی را به دوره ای پراسترس تبدیل می کند. نتیجه ادامه این روند هم پایین آمدن کیفیت علمی دانشجویان است؛ با این همه به نظر می رسد که لابی گری های گسترده موسسات ذی نفع در برگزاری کنکور و نیز فقدان یک مدل جامع جایگزین، باعث شده تا کنکور در مقاطع مختلف همچنان قربانی بگیرد و نظام آموزشی را با آسیب ناکارآمدی مواجه کند که متاسفانه وزیرآموزش و پرورش در چند روز گذشته و در آخرین اظهارات تاسف برانگیز خوداز عدم حذف کنکور و یک عقب گرد تاریخی سخن به میان آورد…!!!!باید به این وضعیت، ضعف بنیه علمی برخی معلمان را نیز اضافه کرد. معلمانی که کمتر دانش خود را به روز می کنند و در یک حلقه تکراری مطالعاتی گرفتار آمده اند و نمی توانند حتی نقش آموزشی خود را به درستی ایفا کنند، چه برسد به نقش پرورش!
راهکارهای مشخصی برای اصلاح چنین وضعیتی وجود دارد. تجارب دیگر کشورها نشان می دهد که نباید خلاءهای تجربی را بهانه کرد. با این همه روشن است که بروکراسی پیچیده در نظام آموزشی اجازه اصلاح وضع موجود را نمی دهد و این موضوعی است که مجلس و نهادهای مدنی باید آن را پیگیری کرده و کارت زرد و قرمز صادر کنند.
ضعف در نظام آموزشی، خود را در آموزش عالی بازتولید کرده و سپس به بدنه جامعه و نهادهای اجرایی رسوخ می کند. ویروس های اقتصادی و فرهنگی که امروز بخش های عمده ای از جامعه را دچار امراض به ظاهر غیرقابل درمان کرده، ابتدا در کلاس های درس مدرسه تولید شده و اجازه رشد پیدا کرده اند. ویروس هایی چون تفکر تنبلی، مسئولیت ناپذیری، دروغ، فردگرایی منفی و… که یک نظام آموزشی سالم و بالغ، اجازه فربه شدن به چنین ویروس هایی نمی دهد.
بدیهی است که وقتی این مشکلات زیرساختی در نظام آموزشی هرگز توسط یک مدیر شهرستانی از بین نمی رود،واگر این معضلات در سطح ملی برطرف نگردد آهسته آهسته نوبت به بحران های اقتصادی، فرهنگی و سیاسی می رسد. اقتصاد نقش مولد خود را از دست می دهد، فرهنگ دچار هجمه رقبا قرار می گیرد و سیاست به تماشای تشییع پیکر اخلاق سیاسی می نشیند و بدیهی است که بدون اصلاح سرچشمه این مشکلات یعنی نظام آموزشی، نمی توان معلول های اقتصادی و فرهنگی را درمان کرد.
وقتی که نظام آموزشی «دیکته محور»، دیکتاتورهای درونی افراد را فعال کرده و به کودکان ما می آموزد که منافع فردی خود را ارجح از منافع جمعی و ملی بپندارند و وقتی نظام خلاقیت گریز، اجازه شکل گیری نگاه های انتقادی و متفاوت و جستجوگرانه را به دانش آموزان نمی دهد، معلوم است که تحمل مخالف در سپهر سیاست به سختی انجام می شود و منافع ملی قربانی دسیسه چینی های گروهی و جناحی می شود،همانگونه که چنین وضع فجیعی در بوکان در حال شکل گرفتن است..
بعضی که به دروغ و تنها در جهت منفعت طلبی خویش خود را دلسوز و امانت دار مردم فرهیخته این دیار از ایران اسلامی معرفی می کنند، در این بلبشوی فکری – آموزشی، با سوء استفاده و فریب افکار عمومی برای خود فرصتی را فراهم آورده اند تا درصدد تکرار بحران هایی برآیند که برای رفع آن به راه حل های بیرونی چشم بدوزیم، حال با نگاه اصلاح نظام آموزشی،از راه تغییر یا عزل مدیرانی موفق چون احمد رحمانی فرصت طلبی کرده و اشتباهات سال های دور و نزدیک را تکرار می کنند.
این فرصت طلبان به خوبی می دانند به دلیل کاستی های ساختاری و فقدان انگیزه نیروهای انسانی، به نظر نمی رسد که برای بهبود اوضاع موجود چندان امیدی به طرح های دولتی و حاکمیتی باشد،لذا به جای اینکه در فکر تغییر یک مدیر زحمت کش و دلسوز بومی باشند بهتر است که نهادهای مدنی شامل احزاب، سازمان های غیردولتی و نهادهای صنفی معلمان را برای ابداع ایده های خود در جهت اصلاح نظام آموزشی را مطرح کرده تا بوکان نیز نقشی در اصلاح این وضعیت نابهنجار ملی داشته باشد.
باید تلاش کرد تا این ایده های اصلاحی به درد «سیاسی شدن» گرفتار نشود، چراکه جناحی دیدن نظام آموزشی، آسیب زاست، آسیبی که کاملا غیر قابل جبران است.
آیا بهتر نیست این فرصت طلبان به جای مطرح کردن گزینه های احتمالی برای آموزش و پرورش بوکان که برای اکثریت شهروندان می تواند خط قرمز دولت تدبیر و امید در شهرستان باشد با پیشنهاد ایده هایی جدید به افزایش سطح علمی معلمان و اصلاح نظام ارزشیابی دانش آموزان کمک کنند؟
مسئولان بوکانی بدانند گشایش در خلق ابتکارات و خلاقیت های دانش آموزشی در این شهرستان هم می تواند از طریق تعریف شیوه های تشویقی مورد توجه قرار گیرد، جدی تر گرفتن پارلمان های دانش آموزی و دخالت دادن دانش آموزان در اموری که به آنان مربوط است، تمرینی است برای اداره کشور توسط آن ها در سال های آینده تا فرزندان بوکان نیز در این زمینه تجارب مفید و مهمی کسب کنند و شاید اگر این تجارب سالم در کودکان بوکانی فرصت بروز پیدا کند در فرداهای دور و نزدیک نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران، بسیاری از همین کودکان امروزی به چهره های برجسته ملی و مورد افتخار همه ایرانی ها تبدیل شوند و این مهم باعث می شود که دیگر این چنین فقیرانه اشتباهات گسترده نخبگان سیاسی شهرمان در سنین بالاتر تکرار نشود.
هر چه هست، در سالی که به نام فرهنگ و اقتصاد شناخته می شود، باید به جای شعار دادن و پرداختن به معلول ها، به علت ها رسیدگی کرد. علت های آسیب زایی که در نظام آموزشی به عنوان زیرساختی ترین نهاد موجود نه تنها در بوکان بلکه در کل کشور متبلور است و اگر با تغییر و عزل مدیران موفق و ارزشی چون احمد رحمانی در فکر اصلاح و پوست اندازی آن باشیم، در خیلی از فرداهای شهرمان شاهد بحران های فرصت طلبان امروزی خواهیم بود.
خلاصه کلام بزرگترین ویروس فرهنگی بوکان را تهدید می کند،ویروس خطرناکی که هم دکتر جمال خسروی به عنوان فرماندار و هم دکتر محمدقسیم عثمانی به عنوان نماینده مردم بوکان می توانند نقش بسزایی برای از بین بردن آن و یا وارد کردنش در بدنه آموزش و پرورش دیار موکریان داشته باشند،باید منتظر بود و دید.
