به گزارش اروم نیوز به نقل از شنوباس درحالی که هزاران نفر از فارغ التحصیلان دانشگاهی در مقاطع مختلف کاردانی، کارشناسی ارشد و حتی دکترا در شهر کوچکی مانند اشنویه بیکارند آموزش و پرورش فرصت های کاری را در اختیار شاغلین قرار می دهد!
در این رابطه اداره کل آموزش و پرورش استان آذربایجان غربی طی حکمی به آموزش و پرورش اشنویه اعلام نموده است :
“در راستای مجوز شماره ۶۸۷۱۶ مورخه ۱۵/۴/۹۳ مشاور محترم وزیر در امور خانواده و مدیر کل انجمن اولیا و مربیان وزارت متبوع ، اداره کل در نظر دارد صرفا از میان فرهنگیان رسمی و پیمانی و اعضای رسمی هیات علمی دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی که دارای مدرک تحصیلی کارشناسی ارشد و دکترا می باشند ، اقدام به جذب مدرس آموزش خانواده از طریق برگزاری آزمون متمرکز نماید “
هرچند براساس آنچه مسئولین آموزش و پرورش اشنویه بیان می کنند شخص مدرس خانواده حقوق و مزایای آنچنانی دریافت نمی کند ولی این اقدام آموزش و پرورش نوعی به کارگیری مجدد شاغلین و دوشغله کردن آنها محسوب می شود که طبق مصوبه مجلس (مصوبه دی ماه ۱۳۹۱) ممنوع می باشد در این مصوبه آمده است :
“در ماده یک طرح ممنوعیت اشتغال به بیش از یک شغل ذکر می گردد که مدیران، روسا و کارکنان دستگاه های و ادارت دولتی، دستگاه هایی که تمام یا قسمتی از سرمایه آنها متعلق به دولت است، نهادها و موسسات عمومی غیردولتی، شوراهای اسلامی شهر و نهادها و سازمان هایی که به نحوی از بودجه عمومی استفاده می کنند نمی توانند بیش از یک شغل داشته باشند.”
آنچه در کنار قوانین و مقررات مربوط به دوشغله بودن کارمندان دولتی بایستی مانع مهی در خصوص به کارگیری مجدد شاغلین محسوب شود وجدان اجتماعی مسئولین اجرایی کشور است، در وضعیت فعلی که هزاران نفر از فارغ التحصیلان دانشگاهی به دلیل فقر و بیکاری در بدترین شرایط ممکن به سر می برند چگونه می شود تصور کرد شاغلین دستگاههای دولتی برای بار دوم به کارگیری شوند؟ آیا آموزش و پرورش نمی توان این فرصت کاری را هرچند که فاقد حقوق و مزایایی کامل باشد در اختیار فارغ التحصیلان دانشگاهی بیکار گذارد تا آنان نیز بتوانند از این راه ضمن کسب تجربه اندوخته مالی ناچیزی داشته باشند؟
این اقدام عجیب آموزش و پرورش دولت روحانی زمانی که در کنار به کارگیری مجدد بازنشسته های موسسات مالی و سایر دستگاههای اجرایی در یک ردیف قرار داده شود تعبیری جر بی عدالتی و ناحقی نداشته و نوعی دامن زدن به فقر و بدبختی مردم بیکار تلقی می شود. فقر و بیکاری که رمقی برای نشاط اجتماعی باقی نگذاشته و می رود جامعه را دچار آسیب های جبران ناپذیر نماید.
