به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «اروم نیوز» علی محمدیان در یادداشتی نوشت: برگزاری جشنواره انگور سیاه در شهرستان سردشت، به خودی خود اقدامی ارزشمند و عمیقاً تحسین‌برانگیز است. این رویداد، فراتر از یک گردهمایی ساده، تجلی‌گاه فرهنگ غنی منطقه، احترام به پیشینه کهن کشاورزی و مهم‌تر از همه، قدردانی از رنج و عرق جبین کشاورزانی است که سالیان متمادی در سکوت، این میراث طبیعی بی‌مانند را حفظ کرده‌اند.
انگور سیاه سردشت با آن طعم ترش و شیرین منحصربه‌فرد و بوی خاصش، تنها یک میوه نیست؛ بلکه بسان شناسنامه، داستان یک زمین و مردمانش را روایت می‌کند و برپایی جشنواره‌ای برای آن، جشنی برای پاسداشت این هویت اصیل و ریشه‌دار است. دستاوردهای چنین رویدادی را می‌توان در ابعاد گوناگون مشاهده کرد.
در بعد اجتماعی، جشنواره به کاتالیزوری برای ایجاد شور، نشاط و همبستگی جمعی تبدیل شد. این اتفاق فضایی فراهم آورد تا مردم محلی بتوانند، غرور منطقه‌ای خود را تقویت کنند و مهمانان را با آغازی باز و فرهنگ ناب خود آشنا سازند. در بعد اقتصادی کوتاه‌مدت، بدون شک رونقی قابل توجه در افزایش فروش مستقیم ایجاد خواهد شد.
در بعد تبلیغاتی و معرفی، جشنواره همچون یک ویترین پرزرق و برق عمل می‌کند و توجه رسانه‌ها و گردشگران را به سمت این نقطه از کشور عزیزمان جلب می‌نماید و آن را بر سر زبان‌ها می‌اندازد. با این حال، با وجود تمامی این محاسن و ویژگی های مثبت، باید با صراحت و واقع بینی اذعان کرد که توقف در این مرحله و در نظر گرفتن جشنواره به‌عنوان پایان خط تمامی تلاش ها( همانند تجربه تلخ و نتایج جشنواره چند سال قبل)، نه تنها کافی نیست، بلکه می تواند نوعی فرصت سوزی محسوب شود.
با این حال، یک رویداد یکروزه، با تمام جذابیت و شکوهش، قادر نیست چالش‌های ساختاری، بنیادین و بلندمدتی را که این سرمایه ملی با آن روبرو است، حل کند. خطر اصلی آن است که جشنواره به سطحی‌ترین حالت خود تقلیل یابد و به جای آنکه موتور محرکی برای توسعه پایدار باشد، به یک رویداد سالیانه صرفاً تشریفاتی مبدل گردد و مشکلات قدیمی با شدت بیشتری بازگردند.
برای جلوگیری از این اتفاق و برای تبدیل این اقدام شایسته به تحولی ماندگار و زیرساختی، لازم است با اتخاذ نگاهی راهبردی و بلندپروازانه، گام‌های اساسی و جدی‌تری در مسیر ذیل برداشته شود. نخستین و مهم‌ترین گام، عبور از نگاه رویداد-محور و تدوین یک سند راهبردی توسعه جامع کلان راه انگور سیاه سردشت است. این سند باید با مشارکت همه ذینفعان، باغداران، دانشگاه‌ها، سرمایه‌گذاران بخش خصوصی و دستگاه‌های اجرایی تنظیم گردد و به تمامی مراحل زنجیره ارزش، از نهال و خاک و آب گرفته تا دست مصرف کننده نهایی بپردازد و برای هر مرحله راهکارهای عملیاتی ارائه دهد. دومین گام محوری، حرکت به سمت ایجاد صنایع تبدیلی و تکمیلی پیشرفته در خود منطقه است.
وابستگی شدید به فروش محصول خام، بزرگترین تهدید برای اقتصاد باغداری است. باید با جذب سرمایه‌گذار، واحدهای مدرن فرآوری احداث شوند تا بتوانند محصول را به ارزشمندترین شکل ممکن اعم از کشمش های گران‌قیمت، شیره و آبغوره مرغوب، کنسانتره، مربا و آرایشی-بهداشتی با ارزش افزوده فوق العاده بالا تبدیل کنند.
این کار نه تنها سود را برای کشاورزان چندین برابر می‌کند، بلکه اشتغال پایدار برای جوانان منطقه ایجاد می‌نماید. سوم، موضوع برندینگ، بازاریابی هوشمند و حمایت بین المللی است. انگور سیاه سردشت شایسته دریافت نشان جغرافیایی است. چهارم، حفاظت علمی و عملی از باغات کهن و مقابله با تهدیدات است. بسیاری از این باغات به دلیل سالخوردگی، تغییرات اقلیمی، خشکسالی‌های متمادی و هجوم آفات در معرض خطر نابودی هستند.
حمایت از باغداران برای نوسازی باغات با استفاده از روش‌های آبیاری نوین و همچنین ارائه مستمر خدمات کارشناسی و کلینیک‌های تخصصی گیاه پزشکی امری حیاتی و فوری است . در نهایت، توسعه زیرساخت های پایه ای گردشگری است که مستلزم سرمایه‌گذاری در احداث اقامتگاه‌های بوم‌گردی، بهبود کیفی راه‌های دسترسی و ایجاد امکانات رفاهی مناسب برای میزبانی از گردشگران در تمام طول سال است.
در نتیجه می‌توان گفت جشنواره انگور سیاه سردشت می تواند روشنگر مسیر باشد. این رویداد سرمایه اجتماعی لازم، توجه رسانه‌ای کافی و انگیزه اولیه را فراهم می‌آورد. اما این تنها نوک کوه یخ است. اکنون وظیفه سنگین مسؤولان تمام سطوح، سرمایه‌گذاران آینده‌نگر و خود جامعه محلی است که از این فرصت طلایی حداکثر استفاده را ببرند و با عزمی راسخ، برنامه‌ریزی دقیق و سرمایه‌گذاری هوشمند، این قدم اول شایسته را به یک مسیر پرشکوه و پایدار برای رفاه و توسعه همه‌جانبه شهرستان سردشت تبدیل نمایند. تنها در این صورت می‌توان امیدوار بود که این جشنواره نه یک هدف، بلکه آغازگر راهی است به سوی آینده.
