به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «اروم نیوز»؛ عیسی برادری در یادداشتی نوشت: حضرت عباس علیه‌السلام، فرزندی بود که صفات والا و برجسته را از پدر بزرگوارش، امیرالمؤمنین علی (ع) و مادر بافضیلتش، حضرت ام‌البنین (س)، به ارث برده بود؛ شخصیتی کامل و استثنایی که در وجودش، ویژگی‌هایی چون غیرت، ادب، شجاعت، ولایت‌مداری، وفاداری، ایثار و اخلاص، به‌زیباترین شکل ممکن جلوه‌گر شد.
این جامعیت شخصیتی، او را به الگویی کم‌نظیر برای دوست‌داران اهل‌بیت تبدیل کرده است؛ الگویی که در گذر زمان، نه‌تنها رنگ نباخته بلکه هر روز بیشتر از پیش مورد توجه و تأمل قرار گرفته است.
شخصیت برجسته حضرت عباس (ع)، به صورت اتفاقی شکل نگرفته، بلکه تربیت او در دامان پدری چون امام علی (ع) و مادری بااخلاص و بصیر چون ام‌البنین، نقش بی‌بدیلی در ساخت این چهره ماندگار داشته است.
حضرت علی (ع) در جنگ‌آوری و غیرت، نمونه‌ای بی‌همتا بود که هیچ‌گاه پشت به میدان نکرد و از هیچ دشمنی نهراسید عباس نیز وارث همین شجاعت بود، بی‌باک و استوار، همچون پدرش.
در کنار آن، او خصلت‌هایی چون ادب، گذشت، وفاداری و ایثار را از مادر خود آموخت؛ مادری که با ورود به خانه حضرت علی (ع)، جای پای حضرت زهرا (س) گذاشت و با چنان فداکاری و اخلاصی از فرزندان آن بانوی شهیده مراقبت کرد که تاریخ او را زنی نمونه در ادب، معرفت و ایمان دانسته است.
در واقعه کربلا، عباس (ع) به روشنی نشان داد که ولایت در نگاه او فراتر از پیوندهای خونی و خانوادگی است او نه‌تنها در گفتار، بلکه در عمل، امام حسین (ع) را بر فرزندان خود مقدم داشت و همه هستی خود را فدای آن امام همام کرد.
پس از عاشورا، زمانی که کاروان اسرا در مسیر بازگشت قرار گرفت، وقتی از شهادت امام حسین (ع) باخبر شد، بی‌درنگ اشک ریخت و مرثیه‌سرایی کرد او در عزای امامش، نه‌تنها فرزند، بلکه همه وجود خویش را در میدان گذاشته بود و با افتخار از عباس و فرزندانش که در رکاب امامشان به شهادت رسیدند، یاد کرد.
مادری که این‌چنین درک و شناختی از جایگاه اهل‌بیت علیهم‌السلام دارد و از همان آغاز، خدمت به فرزندان حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها را وظیفه خود می‌داند، بی‌تردید شایسته همسری امیرالمؤمنین و مادری قمر بنی‌هاشم است. این خصلت‌های والا، از دامان چنین زنی به فرزندی چون عباس منتقل شد تا در کربلا، صحنه‌هایی از نهایت ادب، ایثار، وفاداری و اخلاص را خلق کند که تاریخ تا ابد از آن یاد خواهد کرد.
حضرت عباس (ع) نه‌تنها وارث شجاعت و ایمان پدرش بود، بلکه روح وفاداری و گذشت مادرش نیز در وجود او جلوه‌گر شد او با تمام وجودش به یاری امام زمان خویش شتافت و به گونه‌ای جانفشانی کرد که تا همیشه در حافظه تاریخ و وجدان انسان‌های آزاده زنده خواهد ماند.
وفاداری و استواری او، او را به الگویی از وفای خالص و عشق پاک نسبت به ولی خدا تبدیل کرد.
درخشندگی شخصیت حضرت عباس (ع) حتی در کنار خورشیدی چون امام حسین (ع) نیز خاموش نماند. با آنکه امام حسین در تمام ابعاد ایمانی، اخلاقی و معرفتی، چنان جایگاهی داشت که حتی دشمنان را تحت تأثیر قرار می‌داد، اما برادر بزرگوارش ابوالفضل العباس (ع) نیز با ویژگی‌های اخلاقی و معنوی خود، چنان تأثیرگذار ظاهر شد که تاریخ به نور وجود او نیز گواهی داده است. درخششی که نه‌تنها در صحرای کربلا، بلکه در دل میلیون‌ها انسان آزاده نیز انعکاس یافته است.
روز تاسوعا، فرصتی گران‌بها برای عرض ارادت به ساحت حضرت عباس علیه‌السلام است؛ بزرگ‌مردی که فضائلش به‌سادگی در کلام نمی‌گنجد و معرفی صفات بلندمرتبه‌اش، رسالتی بزرگ برای اهل معرفت و ارادتمندان اهل‌بیت (ع) به شمار می‌رود. تاسوعا روز تجلیل از علمدار کربلاست، که در اوج وفاداری، جان خود را در راه ولایت فدا کرد و الگوی همیشه زنده ادب، غیرت و بصیرت باقی ماند.
