استاد عباس حقیقی فرزند مرحوم علی پاشا خان از طایفه دهبکری (شیخ آغائی) درسال ۱۲۸۱هجری شمسی در روستای قره داغ در شهر بوکان متولد شد.وی دوران کودکی و نوجوانیش را نزد روحانیون منطقه فراگرفت .سپس موفق به اخذ مدرک دیپلم شد و در اداره دخانیات بوکان استخدام و مشغول به کار گردید.
حقیقی یکی از شاعران مشهور این سامان است که طبع موزون وافکار بلند ومتین دارد.اشعارش از طراوت وظرافت پربار و به لطافت ومعانی عمیق وشگرف آراسته وپیراسته است ، این شاعر شیرین سخن با اشعار نغز وپرمغزش شیوائی وکشش وجهشی راساخته که طرفداران زیادی جلب وجذب ودل باخته کرده است زیرا بابذله گوئی ونکته سنجی وظرافت خاص اشعار فارسی وکردی را به ادب دوستان خود عرضه کرده است
وی درکنار فعالیت در حوزه ی کاری خو مشغول به سرودن شعر وترجمه اشعار شاعران نامی ایران همچون سعدی و حافظ هم بود.اواشعار زیادی را از زبان فارسی به زبان کُردی ترجمه کرده است وبلعکس آن.این استاد با بیش از پنجاه سال سابقه فعالیت در سرودن شعر بلاخره در سال ۱۳۷۵ در سن ۹۴ سالگی در شهر بوکان درگذشت.از آثار وی میتوان به دیوان، کولکه زیرینه، شه ونم، و برخی آثار چاپ نشده اشاره کرد
نمونه ترجمه شده شعر ماموستا حقیقی از یک غزل معروف حافظ:
دل ده رده چی له ده ستم، تو خوا بلین به یاران: دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا ر
حه یفی که ئاشکرا بوو، رازی دلم له شاران: دردا که راز پنهان، خواهد شد آشکارا
دانیشتووانی که شتین، ئه ی بامراده بشنه: کشتی نشستگانیم ای باد شرطه برخیز
تا ئه و چه لیش ببینین، دیداری یاری جاران: باشد که باز بینیم دیدار آشنا را
بروانه ده وری گه ردوون، ده روژه هاتن و چوون: ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون
داچینه تووی چاکه ی، بیکه به راو به یاران: نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا
دوی شه و له نیو گول و مول، به چریکه خویندی بولبول: در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل
ئاماده که ن سه بووحی، ئه ی کوری مه ی گوساران: هاتِ الصبوح صبوا یا ایها السکارا
ئاسوده یی دوو دنیا مانایه له و دوو پیته: آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
شایانی دوست و دوژمن، پیک هاتن و موداران: با دوستان مروت با دشمنان مدارا
ئه و ئاوه تا له سوفی، نیوی خراپی لی نا: آن تلخ وش که صوفی، ام الخبائثش خواند
شیرین و خوشه بومه، وه ک ماچی گول عذاران: اشهی لنا و احلی من قیله العذاران
حـافز مه گه ر به خوی بو خه رقه ی به مه ی له نوِیژ چو: حـافـظ بـه خود نپوشید این خرقه ی می آلود
ئه ی شیخی توبه داده ر، بروانه ئیختیاران: ای شیخ پاک دامان، معذور دار ما را
